Önce Seni bulmakları kendimden bildim,,,
Övündüm kendimi şanslı saydım, çünkü En Büyüğü seviyordum,
Sonra okudum ki;

EBA YEZİD BESTAMİ(RA); “İşin başında dört şeyi yanlış bellemiştim Zira öyle zannettim ki,
ben O’nu istiyor, zikrediyor, biliyor, seviyorum. İşin sonunda uyanıp gördüm ki,
O benden önce beni istiyor, anıyor, biliyor ve seviyormuş.”

Anladım ki Sen beni bulmadan ben bir çöl gibiyim bağrımda her daim kızgın bir güneş, ne yağmurum vardı ne de serabım…
Önce Seni bulmaları kendinden bildim,
Aklım dedi;bak seni O’nun yolunda kıldım,,,
Sonra düşündüm bu aklı veren beni benden önce tanıyordu,
Beni benden önce bulmuştu,
Bu düşüncelerimi bile O dilemeseydi düşünemeyeceğimi bilerek vurdum nefsime dert yularını…
Bu aklı verdiyse beni sevmiş ben onu sevmeden önce çünkü;
Aklı pusula gibi kullananlar ancak sevgiliyi bulabilirler…
Sonra zikretmelerimle övündüm ama O beni daha önce zikretmiş ki ,dilim onun lisanıyla şeref bulsun,
Seven sevdiğinde çok iddialı ki sevilene paha biçilmez hediyelerle donatıyor,
göz, kulak, dil her azamı vermişse Yaradan istemeden,
Kusursuz ve noksansız…
sevgi denmez mi buna ve ancak hediyeler sevilene verilir,,,

Önce O beni sevdi ki hayat buldum
Ben aciz ne verdim buna karşılık çoğu zaman zikrini bile iş güç arasında söylemez olur dil,,,
“ben Allah’ı seviyorum”
Sevmek,
Sevmek; beyaz bir gül gibi olmalı hep mis gibi kokmalı,hem de görüntüsüyle arı duru olmalı,
Sevgisine talip olduğumuzu yansıtıyor mu gönlümüz,yada o gönül onu ağırlayacak kadar tertemiz mi ?
Sevgide iddialıysak önce sevgilinin hediyesine sadık kalmalıydık bence,
Doğarken günahsızlık hediye edilmiş bize koruyabildik mi?,
Kusursuz sevgi için hazırlığımız var mı?
Misafir gelince veya gezmelere gidince özenle süsleniriz de ,
Seviyoruz dediğimizin makamına sevgiliye yakışır biçimde çıkıyor muyuz acaba?
Yine soruyorum önce biz mi sevdik
Türlü türlü nimetlerle bizi donatan mı yoksa?
Önce sevmeler bize ait değil hiçbir zaman
Sevgi kavramı bile bize bir armağan,,,
Sevgili gizlide aramak en güzelidir de, kaç gece sevgimiz uğruna sabahladık
Kaç gece uykularımızı muhabbet kılıcıyla baltaladık,dua yağmurunda ruhumuzu yıkadık,
Sevilene layık olma derdiyle ağladık,
Sevgisinde iddialı olanlar ben sevdim diyenler sevgilisine sevgilerini ispat etmeleri lazım,
Zaten doğru olanda bu değimli,
Sevgi söylenmeyince gömülü bir hazine gibidir
O hazine sandık da kaldıkça ne kıymeti olabilir ki, sadece dışarıdan bakılınca görünen tahtadır…
Bir davamız varsa Hak namına kuru olmamalı,
Her sevgili anılınca gönlümüzde ab-ı hayat pınarları çağlamalı,
Zaten aşık olanlar bilir sevilen her hücreyi düşünceyi, aklı ve de kalbi kaplar,
Daralır nefesler, hatırlandıkça sevilen içi garip garip bir heyecan sarar…
“Allah’ım ben seni seviyorum”
diye iddia ediyoruz ya bunu aklımıza sormak lazım günde ne kadar düşünüyor,
Gönlümüze sormak lazım kaç heyecanla titremenin sebebidir,
Seven sevdiğiyle her dem beraber olmalı
Ruh her an Onu bulmalı
Bir Mecnunu Leyla’ya dönüştüren aşk damarlarımızda dolaşıyor mu acaba
Bir Muhiddin Arabî olup ben sevgiliyim diyebiliyor muyuz?
Sevgi sevilene teslim olmaktır, azadken köle olmaktır,
Köle ise bir yavuz uğrunca kalbi duran cariye gibi olmadıkça, yanı;
Seven sevdiğinin yolunda ölmedikçe iddiasında ne derece samımıdır acaba?
Seven sevilenin sıfatına bürünmelidir,
Kendine bakınca onu göstermelidir aynalar,
Bir bakalım kendimize ve yansımamıza,
Fazla uzağa gitmeye gerek yok yaşadığımız mekâna bakalım sevgiliye layık mı?
Gönlümüze bakalım sevgiliyi ağırlayacak kadar özel mi?
Sevgi ben olmayı bırakıp sen olmaksa,
Sevgi kendini sevgiliye adamaksa
Yardan, serden ve de candan geçmekse
Ve bu sorulara dil tereddütsüz evet derse
Sevmişiz biz bizi Seveni
Sevgi terk etmektir cümle dünya malını, tasasını, gamını
Bir tek şey dahi bırakmamaktır,
işte o zaman ilahı ferman yankılanır gönül semalarından;

“Yere göğe sığmadım, mümin kulumun kalbine sığdım ”