Bir süredir uykularım benim değil. Sanki başka bir gücün etkisinde gibi. Ben vazifemi yapıyorum. Göz kapaklarıma taşıyamayacakları ağırlıkta bir yük biniyor. Açsam mı? Açmasam mı? Arasında tereddüt etmeye başladıklarında hemen yatağa koşuyorum. Açma komutunu devreye sokup göz kapaklarımı buluşturuyorum.

Ve… Beklemeye başlıyorum.
Geldi, geliyor derken; sonsuza dek gidiyor…

Sonra…

Sonra düşünceler alıyor uykunun yerini. Kavuşmuş gözkapaklarımın arasından düşünceler geçiyor. Sıra sıra. Dizi dizi. Patlayan flaşlar gibi. Kare kare bir filmi izler gibi.

Duygular takılıyor insanların kuyruklarına. İnsanlar, tilkileri oluyor düşüncelerimin. Ne kadar çoklar. Çoklukları kadar çok duyguları.


Sevilenler…
Seviyorum diyenler…

Sonuç?

Hiç…

Onca insan…
Onca duygu…

Kalan…

Hiç….

Gözkapaklarımın her buluşmasında bir başka sızı başlıyor yüreğimde.
Bir başka insan beliriyor düşlerimin ötesinde.
Ve bir başka yokluk…
Bir başka hiçlik kaplıyor…
Bedenimi…
Ruhumu…
Duygularımı…
.
.
.
.
Bir ağırlık gözkapaklarımın üstünde…
Uyusam?
.
.
.
.
Gün doğuyor…
.
.
.
.
Gece bitti…

Eser Akpınar
29.06.2010
Çeşme