Ey Sevgili…

Hayatımın hiçbir evresinde planlamadığım aşk; öyle plansızca girdi ki hayatıma, bütün planlarım alt üst oldu… Ve ben diye başladığım sözlerim, ben diye devam ettirdiğim hayatım, birden bire biz oldu.

Şimdi bu bizi soruyorum. Biz kimiz sevgili…?

Gözlerini düşünüyorum şimdi… İki damla yaş süzülen, masumane bir bakışın derinlerinde yatan o gizli imgeyi… Seni öyle görünce biliyorsun, dağılırdı benliğim.

Aşk’tan ve sevgiden uzak bütün bu kurulu düzen sürüp giderken, sen öyle yada böyle içini ta en derinlerine gömmüşken... Ve işte böyle idare ederken seni. O birinin bir gün gelip, içinin hiç dokunulmamış yerlerine dokunmaya başladığında, ne büyük korkuyla irkilir insan... Mutsuzluğa bir kez alışınca insan, mutsuz olmaktan değil, artık mutlu olmaktan korkar be sevgili...

Sana gel dedim be sevgili... Kaç defa gel hayatı birlikte kuralım. Gel, birlikte dokunalım yüreklere. Gel, olmazsa birlikte ağlayalım dedim be sevgili…

Gel, kokunu bırak hücrelerime. Gel de ruhumu hapset ruhunun derinliklerine… Gel de çoğalt, gel de yücelt beni be sevgili… Gel de devrim olsun yüreğimde… Gel ki, sana içimdeki seni gösterebileyim dedim be sevgili…

Bazen sebepsiz ve apansız gidişlerini, uzun sessizliklerini… ama sonra yüreğindekilerle geri dönüşlerini… “Seni seviyorum” deyişini özlüyorum be sevgili…

Bana gelmesen de, hatta hiç gel(e)meyeceğini bilsem de seni seviyorum. Çünkü, sen düş değilsin be sevgili… Sen benim öbür yarımsın…

Sana içimde ne sözler birikti, bir bilsen… bilmiyorsun içimdeki sancının kanayan yarasının derinliğini.

Ne zaman bir şeyler yazmak için kalemi, kağıdı elime alsam. Bütün yazılara hep seninle başlıyorum be sevgili. Senin adınla …

Sabah güneşten önce hala sen doğuyorsun gözlerime. Hala aynalarda senin yüzün. Hala evde senin kokun… Yokluğunda yağmurlar dindi yaşadığım şehirde ama senin sevgin dinmedi be sevgili…Hala sen yağıyorsun sağanak sağanak…

Rengarenk gölgelere büründük. Gölgelerin en güzeli mavi olanıydı. Ve mavinin en güzeli sendin be sevgili…

Sana içimde ne sözler birikti, bir bilsen… Şimdi söyleyecek söz bulamıyorum. Sen bana yalnızlığımı bile sevdirdin be sevgili…

Hadi elini sol kaburganın altına koy, bak nasılda çarpıyor… İşte o denli yakınsın bana…

Peki, nereye kadar bu korku…? Nereye kadar bu kaçış…?

Bilmelisin ki; Seni sana rağmen hala çok seviyorum…

“Seni sevmek güzel be sevgili…”



Doğan ORMANKIRAN