KURUYAN YAPRAKLARDAKİ HAYALİMSİN

Sonbaharda kuruyan yapraklar esen rüzgarda bir oraya bir buraya nasıl savruluyorsa hayallerim ve umutlarım da öyle savruluyordu.Yapraklar o kadar sararmıştı ki artık kendisine hakim olamıyordu.Rüzgar nereye götürüyorsa onlar da oraya gidiyordu.İşte hayallerim ve umutlarım da tıpkı bu kuru yapraklar gibiydi.Rüzgarla sessizce yolculuğa çıkmıştı.Belki de bir daha geri dönmeyecekti;ama gitmeye mecburdu…Gitmeliydi…
Rüzgar götürüyordu hayallerimi, umutlarımı ;onlar ise bir tebessümle etrafa gülümsüyordu…Buna rağmen içlerinde hala bir karamsarlık vardı.Hayallerim, umutlarım o kadar uzaklara gitmişlerdi ki artık geri dönemezlerdi.Dönseler bile hiçbir şey eskisi gibi olmazdı…
Çok uzaklarda bir yerlerde rüzgar durdu.Kuru yapraklar kendisini nasıl ayaklarının üstünde bulduysa hayallerim de kendisini o vakit kendinde buldu.Artık bir yerlere konmuştu;kanatlanıp uçamadı…Biliyordu ki rüzgar tekrar gelecek ve onu alıp götürecekti uzaklara bilmediği ,görmediği yeni yerlere hayalim ve umutlarım bunları düşündü bir an için.Ama olmadı rüzgardan hemen sonra aralıksız yağmur başladı.Hayallerim ıslandı ve o kadar ağırlaştı ki rüzgar bile onu kanatlandıramadı…Rüzgar onu bırakıp başka insanların hayallerini umutlarını kanatlandırıp alıp götürmek için oradan vefasızca gitti ve bir daha geri dönmedi…
Rüzgar gitti;yağmur dindi .Sadece gökyüzünde kara bulutlar kaldı.Hayallerime küçümseyerek ,kaşlarını çatarak bakıyordu…Bir ara güneş hayallerimin,umutlarımın perdesi toplanmış odasından içeri süzüldü.İşte o an hayallerim ,umutlarım istediği yere,sana ,ulaşmıştı . Artık bir sevinç vardı .Hayallerim ve umutlarım artık gözyaşı dökmüyordu…Çünkü sen vardın, onların karşısındaydın…O an hayallerim ve umutlarım bendim ;mutluluk kaynağım ,hayat çizgim ise sen…Sen bitersen ben de biterim ;sen gidersen ben sonsuza giderim …
22 MART 2006
TOPRAK