bir akşam vaktiydi...yine her zaman ki gibi bir köşeye geçmiş seni düşünüyordum...
senli günleri değil, sensiz günleri düşünüyorum...tuzsuz bir yemek gibi, tat vermiyor bu günler...
bir kağıt birde kalem aldım elime...ikiye böldüm kağıdı...bir taraf benim köşem oldu diğeri ise senin...bir tarafta beni anlattım kağıda bir tarafa seni...ben kendim için bir şey bulamadım...kimim ben,neyin nesiyim, nasıl tarif edebilirim kendimi diye bir şey yazamadım...öylece kala kaldım...şu hale bak, seni düşünmekten, sana tapmaktan kendimi kaymetmişim....peki madem kendimi kaybedecek kadar seni düşünürken, delicesine seni severken neden şu an yalnızım, neden sensizim...bunu da senin köşene yazdım..ne mi yazdım?
çünkü hakettiğinden fazla sevmişim seni, fazlasıyla vermişim sana kendimi...ne gerek vardı!! ne aptalca! korkup durmuşum onca yıl. neden! seni kaybetmemek için. o kadar korkmuşum ki seni nasıl mutlu edeceğimi nasıl elde edeceğimi bir türlü görememişim...sanmışım ki seni çok seversem, sana çok değer verirsem sen hep benimle kalacaksın...koca bir yalan!.. koca bir fiyasko!..evet sevdim, evet taptım, evet çok üstüne düştüm...şöyle bir dönüp bakıyorum geriye..neyse...sakın ha! seni suçladığım yok!.. tüm suç benim...kabul ediyorum...üzgünüm...ama anladım ki çok sevmek değilmiş marifet..