Sen belli vizyonunla dışa dönük bağlantı ve ilişkili olmayan varoluşunla yaşadığın şehrinde hapsolduğunu düşünürken bir ses duyarsın uzak diyarlardan her fısıltısı içine işleyen bir ses, belki o ses bir hayaldir erişemez yüreğine veya kendi dünyasında hapsolmuş bir sevgilidir. Kulaklarını kapatmak kâfi gelmez ses seninle değilse bile sesinledir, gömersin duygularını içine, aynaya bakamazsın ama yüreğindeki nemli hüzünleri de yok sayamazsın.

Yaşama dair tek umudun, mutluluğunu var eden sevgi bekleyişlerin ve bu dünyada sevgi dolu insanların da varlığı ayrıca bu bedenlerde sevgi dolu yüreklerin olduğunu bilmek, sadece bilmek ve bir hayali sevmek. Sevgi hayali olabilir, sevdiğin gözlerinden uzak olabilir. Ben gerçeğim, gerçeklerin içinde yaşıyorum. Bana bıkmadan usanmadan bir gizemle ardımdan gülümsemeyi ve adını anlatan masallardan farklı bir masalsın. Bazen senimi hayalinimi hangisinin daha gerçek olduğunu birbirine karıştırıyorum. Bu anlamda hissettiğim duygular masallardaki aşkları anımsatıyor, ilerde etrafımdaki küçüklere anlatamayacağım fakat uçup giden satırlara yazacağım bir sevginin içinde yaşıyor gibiyim.

Bunları hiç kimse okumayabilir, sevgi kelimesinin ilk harfinden sonrasını silip geçebilirler. İnsanlar yaşamın gerçekleriyle tanışmayı istemeyebilirler ama kimileri de ister. Sevgilinin sesini duymak, aşkın yüzünü görmek, yüreğinden uzanan elini sıkmak ister, bende isterim. Tüm aşkların biricik kaynağı, tüm aşk nehirlerinin aktığı sonsuz bir okyanus var, bu çeşitli güzelliklere rağmen isteklerimiz değişmiyor, değişen sadece zaman.

Zaman ilerliyor, yüreğinden can damarlarına değil se de yaşamın içine doğru akıp giden belki boşa geçen beklide dolu geçen bir zaman. Bu zaman dilimlerinde bölüm, bölüm de olsa duygularım hep ilerde yürürken ben ya yerimde sayıyorum ya da peşinden koşuyorum, gökyüzü bir yanıp bir sönerken elimi uzatıyor, gözlerimi açıp kapatarak yaşam sevdasıyla dopdolu, yüreğin kendine ait sevdalı yaşam cazibesiyle yaşamak istiyor ve yaşanmasını diliyorum.

Bedri Demirpençe