Öyle zamanlar oluyor ki; yazı yazmak gelmiyor içimden.

Sanmayın ki bir tek bahara aşığım ben.

Bildiğiniz yazı…

Hani sesli ve sessiz harflerin bir arada buluştuğu, beyaz kâğıdın üzerine yazılan kara yazı.

Neden yazılarımız hep kara yazı oluyor düşündünüz mü?

Ne zaman renkli yazabileceğiz.

Mesela gök kuşağı gibi rengârenk…

Ya da ne zaman kurtulacağız bu karamsarlıktan

Bizim ülkemize vakitsiz gelen Azraile ne zaman kafa tutacağız.

Ne zaman yeter artık dediğimiz duyulacak ölümlere

Ne zaman gülücükler atan çocukların yanaklarına öpücük konduracağız, dudaklarımız gözyaşlarına bulaşmadan.

Ne zaman terörsüz, operasyonsuz, trafik cinayetsiz bir gün geçireceğiz

Ya da ne zaman böyle bir ortam hazırlayacağız gözümüzden esirgediğimiz bu günün bebeklerine…

Hangi özelliğimizi örnek alacak çocuklar

Hangi yüzümüzü göstereceğiz onlara

Ne diyeceğiz iki yüzümüzü gördüklerinde

Savaş yüzümüz mü barış yüzümüz mü mutlu edecek onları

İnanın yazmak gelmiyor içimden

Bıktım artık siyah beyaz renklerden

Her gün kan akıyor biz ölümü lanetlerken

Hamasi nutuklar geliyor ardından kulaklarımıza

Sorgulayamıyoruz nedir kardeşi kardeşe düşman eden

Bakkal Hasan ile berber Reşit’in ne alıp vereceği olabilir aralarında

Hangi nifak tohumları insanlara can aldırabilir bu çağda

Hangi insan insanım diyebilir bir cana kıydığında

Hangi toprak mutlu olabilir? Gencecik fidanlarla buluştuğunda…

Biriniz söyleyin bana

Söyleyin bana

Anlatabilmem lazım biricik torunum Boran’ıma…


CEMAL EROĞLU (www.cemaleroglu.com)