Söyle susma. nasıl seveyim senden bir başkasını. insafsız! bir nefes kadar uzak değil miydim sana? nerelere sürdün sevdamı. ağlayan yüzümü hangi yosun tutmuş taşlara vurdun. sürgün götürdün de peşinden perişan ettin beni. bakma öyle gözlerime varlığınla yokluğun arasında ince bir çizgi hayatım denen değersiz kavramım... ağız dolusu bir nefestin oysa. şimdi dilim kurudu, yutkunamıyorum kinin takıldı boğazıma. ne insafsızmışsın sen öyle? sevdiğim diyorsun da gözlerinin eşiğinde nefessiz kalışım senin o kahrolasıca canını acıtmıyor da yüreğin denen o et parçasını hiç mi sızlatmıyor? kocaman aşkımla, değersiz benliğine mağlup oldum ya şimdi yazıklar olurken bana helaldir, alkışlar yükselir uzaklardan sürekli büyüyen seviyesizliğine. azrailleşmiş insanlığınla acımadın da bana salıverdin sevdalım olan sensizliği üstüme. kuşanmış silahlanmış yalnızlıkta hazır bekler şimdi kapıda. gitmeseydin. hadi gittin de gel desen gelmez miydim yanına? kötüye ve çirkine dair ne varsa kullanılmış ve tüketilmiş seninle. kalmamış geriye ne harf ne de tek bir hece. durma hadi lütfen devam et bozgun seferlere. kalbim yol geçen hanına döndü nasılsa. harap ettin evimi, yurdumu viraneye döndü ya benliğim. heybemde taşıdığım sadece öfken. nurcan"ı aldın elimden ama kaçtığın yaban ellerdeki yalnızlıkta benim... acını maziye gömdüm ki; git gelme dönüşün olmasın aynı yoldan gerisin geriye yüreğime. yokluğunu hatırlatma her telefona sarılışında ki; aradığın, sığındığın liman ben olmayayım her çaresiz kalışkalırında. gittiğim son durak sen değilsin artık serin yağmurların sıcak rüzgarları altında. kahpe felek düşürdü düşüncesizce yine beni hayat adlı oyunun dikenli ağlarına. yaralama yüreğimi. ellerim titremesin. gözlerim olmayan sana ağlamasın. değil sevgi, gözden akan bir damla yaş bile değilsin artık. söyle yaptığın değersizlikleri haketmiş olmam için ne kadar alçalmalıyım insanlıktan öte? ben değilde şu etleri zilim zilim olmuş bedenim nasıl kabullensin, sineye çeksin yaptığın onca zalimliği de bi kez daha gel desin yüreğine...