Ben bir zmanlar karakelem çalışmalar yapardım,çok sevdiğim bi dostum vardı o destek olurdu bana.Yeteneklisn çok güzel çiziyosun derdi,
onun beğenmesi yeterdi bana ve çizerdim işte...Dünya o zamanlar benim için ikiye ayrılıyodu yarısı bendim yarısı da o,eşsiz dostum!
Bizim mutluluğumuz dışında hiç birşeyin önemi yoktu.Yoktu ya ne o mutluydu ne de ben hep biribirimiz için ağlardık ya da ben öyle sanardım.
İşte ben o zaman yalandan tiksindim bir piç gibi kaldığımda sahip olduğumu sandığım o dostluk ellerimden yere düşüp parçalandığında.
Ben işte o zaman yıkıldım,bir dostun terkedişiydi beni yıkan.Üzerinden yıllar geçti belki ama ben her onu andığımda gözyaşlarım bana eşlik ediyor.
İşte ben böyle ağlarım usul akar yaşlar yanaklarımdan...Bir zamanlar o silerdi yaşlarımı güç alırdım ondan,ne başka bir dosta ne başka bir insana ihtiyaç
duyardım nasıl bir bağlanmadır ki bu sevinçli bir haber aldığımda annemden önce onu arardım.Ne dostlarımı kırdım ne laflar söyledim ve işittim onun için.
Peki ya şimdi kolum kanadım kırık kaldığımdan beri kim sahip çıktı bana?Ben dostluk kelmesinin anlamını kaybetmişken kim sarıldı bana?
Dostluk neydi peki gerçekten...Ben dostun muydum.Biz birbirimizn dostuyduk evet ama ikimiz için dostluğun tanımı farklıydı.
Kimsenin söylediği yalan koymazdı ya sen söyleyince anladım nasıl can acıtabileceğini.Canımı yaktın benim.Ne zaman bir insanı gerçekten yüreğimin
ta içinden sevsem canımı yaktı benim ama sen...sennn.
Geçmişi düşünüyorum bazen canımı yakan insanları düşünüyorum,ilk senin adınla başlıyor liste ve gerçekten haketmedin belkide sana verdiğim değerleri.
İlk defa bir insana kendimi bu kadar açtım sana ben kendimi hayllerimi zihnimi geleceğimi herşeyimi anlattım sana tüm saflığıyla kendimi anlattım
ve bunlara rağmen beni tanıyamamış olmana o kadar şaşırıyorum ki.Ben herşeyi yazdım boş saflara karaladım... Unuturum geçmişi insanların yaptıklarını ama dayanamdığımda yazarım
sana dair o kadar çok yazmışım ki unutamaıyorum şimdi yaşadıklarımı.Unutmak affetmektir belkide...
Seni affetmedim değil affedemedim işte o zaman.Affettim demeyi o kadar isterdim ki!
Söylesene sence ben çok mu bencilim.Bencil olduğumu bana kolayca kabul ettirebilirisin hiç direnmem ama sana karşı hiç bir zaman öyle davranmadım.
Çünkü ilk defa kendimden önce bir insanı düşündüm.Peki sen ne kadar bencildin?Bir insanı hayatından çıkarmak o kadar kolaymış ki senden sonra bende insanları
hayatımdan çıkarmaya pek bi alıştım.Gerçekten çok kolaymış ama zor olan çıkardıktan sonra yaşadıkların...hissettiklerin...
Ne hissedildiğini az çok bildiğinden eminim.Sonra bu çok yanlış geldi hayatımdan attığım herkesi geri aldım tek tek...A...’i hatırlıyo musun ilk
sevgilimi onu bile geri aldım.) Bir seni affedemedim bir E...’ı.Hayatımda canımı en çok ikiniz yaktınız.Kabullenemiyorum anlıyor musun?
Verdiğim değerler benden o kadar çok şey götürdü ki ruhum artık dayanamadı.Bir anda çıktın aslında hayatımdan ve sen çıktıktan sonra
omuzlarımdan kocaman bir yük kalktı taşıyamamışım ikimizn yükünü çünkü sadece beraber başarabiliridk sen gidince ben ezildim altında.
Sana sayfalarca daha bunları yazabilirm içinde senin duygularının olmadığı cümleler çünkü o günlerde sen acı çekerken bende çektim ama senin acılarını
değil senin çektirdiğin acıları.Eğer dostluğa bakış açımız aynı olmuş olsaydı senin acılarını beraber göğüslerdik ve şuana birbirimizin yanında olurduk
Leman’da sıcak çikolata içiyor olurduk hayır hayır yarın buluşurduk belki ve iki ellilik tokuşturup benim hazırlığı geçmemi kutlardık evet bu harika olurdu.)
Belki de gerçekten mutlu olabiliridik.Şimdi ayrıldık sen benim hiç bilmediğim olaylardan mutlu olacaksın gülümsieyeceksin ben bilmeyeceğim.Ben yarın kutlama
yapıyor olocağım sende bilmeyeceksin.Sanırım ayrı ayrı mutlu olacağız çok isterim çünkü mutlu olmanı o yüzden ikimizinde mutlu olduğunu düşünüyorum
hep biz bunu hak ettik.Hissediyorum artık kötü zamanlarını atlattığını geçmiş yaşandığıyla kalıyor.Hala kaçmaya çalışıyor musun hayatından?
Ailenden yaşadıklarından hala memnun değil misin?Neden böyle düşünüyorum.Ne kadar da çok düşünüyorum.Sana haksızlık ettiğimi düşünüyorum bazen
ama bundan emin olamıyorum çünkü bilmiyorum sen o iki yılda ne yaşadın ben ne kadarının içindeydim.Keşke sende bana güvenebilmiş olsaydın
o zaman anlatırdın belki.Herşey daha farklı olabilir miydi diye düşünüyorum ama olamzdı sanırım sanki bunları gerçekten yaşamamız gerekiyordu
bilemiyorum..ahh gizem ah...gece gece daldım yine derinlere..Ve artık hiç resim yapmıyorum,sana verdiğim yarım resim dönmediğinden beri...