Aslında zor olur tanımadığın bir insana mektup yazması hele de hiç görmediysen yüzünü. Ama yine de ben zorlanmıyorum sana mektup yazarken arkadaşım çünkü; sen benim arkadaşımsın. Yüzünü görmesem de, sesini duymasam da ben seni zaten seviyorum. Bu mektubu sırf öğretmenim istediği için değil, içimden gelerek yazdım. Küçükken senden bahsettiklerin de seni kıskanırdım çünkü; herkesin seni çok sevdiğini görürdüm. Ama büyüdükçe anladım ki gerçekten de kıskanılacak bir insanmışsın arkadaşım. Senin torunlarınla oynadığın oyunlar anlatıldığı zaman, keşke arkadaşım benim de dedem olsa derdim. Biliyorum ki ben bu mektubu bitirdiğim zaman sen sessizce gelip okuyacaksın. Öğretmenimiz senin imkansızın ötesine geçtiğini ve insan oğlunun ulaşabileceği son noktaya ulaştığını söyledi ve ben bunu duyduğum en tüylerim diken, diken olmuştu çünkü; sen imkansız olanı başarmış, olabilenin ötesine geçmiştin. Çok isterdim senin ulaştığın noktaya ulaşmayı, ulaşamasam bile o yolda ölmeyi. Hı bu ara da arkadaşım sana bizim evdekilerin de, bir tanecik dostlarım kuşların da selamları var. Kuşlar bana senden çok bahsettiler, onlar da benim gibi seni çok severlermiş. Biliyor musun başları sıkıştıkları an senin adını anar senden yardım isterlermiş. Bazen hayat zor diyorum kendi, kendime, sıkılıyorum yaşamaktan ama senin çektiğin zorluklar gelince aklıma arkadaşım, silip atıyorum bu düşünceleri kafamdan. Senden bir şey isteyecektim yaparsan sevinirim; benim yerime dedemi ve amcamı öper misin? Birde onları çok özlediğimi söyler misin?