Bu saatler süren,üstelik hiç bitmeyeceği hissi veren oturum,beynimizi kevgire döndürecek bir mekanizma değil de nedir? Kara tahtadan daha ulvi bir beyin yıkama aracı,ondan daha geleneksel bir çit düzeneği-maksat öğrenci sınırlarını iyice bellesin- var mıdır...
Daha önceleri bu denli nefret etmiyordum beyaz gömlekten.Hatta takım elbiseli adamlara özeniyor,onların meclis kürsüsünde parlayan giysilerini,yanaklarımı iki avucumun içine sıkıştırıp izliyordum.
Bense,sakallarım boyumu aştığı halde,etimi kaskatı hallere sokan bu sıralarda bozuyorum beyaz gömleğimin ütüsünü.Oysa hemen hemen her sabah,uyku sersemliğiyle topallayan annem ne de özenle ütülüyor onları,sanki beni karanlık sabahlardan alıp attaya götürecekmiş gibi.
Tüm bu emeklerden sonra,sabah rengini bulduğu vakit başağrısı açlığıma siniyor,sebeplerini anlayamadığım kıkırdamaların kuru gürültüsüne banıyorum bir iki lokma huzurumu...(tabi eğer hakikaten varsa)
İlk çan çalıyor benim ve benim gibi tüm genç kurbanlar için ve başlıyor ilk dirsek çürütme vardiyası...Ve en sonunda da,boş bakışları anlama sokma çabasından bitap denize doğru yürüyüş...
Yarın da büyük derdim olacak ana dilimi tahtından etmeye cüret edecek kadar çok yüzünü gösteren Fransızca isimli sultan.Gene başımın etini yiyecek ertesi gün,hiçbir Fransız düşünür yanlış anlamasın...
Ahmet Kerem