Aslında özel günleri hiç sevmem..buna ana ,baba,evlilik,yaşgünleride dahil..hatırlanmamaktan değil,tam tersi hatırlanmaktan..nezaket günleri...dün görüştüğüm ve arada görüştüğüm kişilerin zorunlu aramaları,benimde hafızamın pek iyi olmayışı ve onlara geri dönüş yapamayacağımı bildiğim günler..

Yinede babalar gününü nezaketi zorunlu bildiğimden.kutluyorum..
Tabiki ensest duygusunu yaşatan,karne korkusunu yaşatan ebeveynleri,kendi zevkine düşmüş,çocuğunun hislerini görmek istemeyen babaları,hasbalkader hayatını kurtarmış çocuklarının karşısına babanım ben senin diye çıkan babaları,kutlamıyorum..

Ğençliğini ailesi için heba etmeyip,yaşlılığında çocuklarının varlığını farkeden!hernedense de çıkan sonuçtan kendiyle gurur duyan babaları!!sebep sonuç ilişkisini kurarsak tabiki,öyle bir aile yada babadan,çocuğun kendisini kurtarmak için mücadele ettiğini varsayabiliriz.ama hayat zaten hep bir kaçış..bulunduğun ortam,iş hayatı,şehir hayatı,aile hayatı,yapılan yanlışlardan yoruluş,kendinden bile kaçış..sebep sonuçu kabul etmiyorum yani..
Babalar gününü,keyif benim değilmi?bunu yaşayan çocukların ıstırap günü olarak nitelendirebilirim.
Çocuklarının ve ailesinin,yaşam telaşından birçok şeyini kaçırdığını farkeden,geçte olsa telafi etmeye çalışan, babaların gününü kutluyorum.

yolunun gözlenmeyi! hakeden babaların gününü kutluyorum..
iyiki varlar.eksik olmasınlar....