Gül, telefonu kapattığında, yüzünde belli belirsiz bir mutluluk ifadesi oluşmuştu. Bir telefon, son zamanlardaki yalnızlığını alıp götürmüştü sanki. Oysa, yalnız hissetmemesi gerekirdi. Güzel ve alımlı bir kadındı. Genç ve yaratıcı bir ruha ve yeteneğe sahip olması da kendine olan güvenini artırıyordu. Ona bakan erkeklerin bakışlarından, hayranlıklarını anlayabiliyordu. Her nedense, hiç birinden de pozitif bir enerji almamış, yüreğine cemre düşürememişti.

Ta ki; telefonla konuştuğu Serdar’ ın sesine kadar. Bir türlü anlam veremiyor, adlandıramıyordu bu duyguyu. Çok etkilenmişti sesinden. Nasıl bir insandı. Boyu, posu, karakteri… Gelir mi acaba diye düşündü ister istemez.

15 GÜN SONRA …

Özenle hazırlandı. Heyecanlıydı. Serginin açılış saatine yakın bir zamanda, davetiyedeki adresteydi. Kalabalığın içine girdi ve beklemeye başladı. Gözleri ise serginin sahibi Gül’ ü arıyordu. Saat geldiğinde, salonun kapısında, orta boylu, kumral ve kısa saçlı, balık etinde, sevimli bir yüzü olan bir hanım çıktı. Açılışı yapmak üzere orta yaşın üzerinde, tombul ve keçi sakallı bir adam yaklaştı. Davetlilerin huzurunda, konuşmasını yaparak açılışı gerçekleştirdi.

Açılış yapılmış ve ziyaretçiler, resimleri incelemeye başlamışlardı. Biraz, diğer misafirler gibi resimleri inceledi. Bir taraftan da, Gül’ ü takip ediyor, onun yalnız kalacağı anı bekliyordu. İlk yalnız anını yakaladığında, yanına yaklaştı ve ;

“ Gül Hanım, merhaba ! Serginizi kutluyorum. Ben Serdar ! Telefonla görüşmüştük. Hatırladınız mı ?Radyodan ! “

“ Merhaba Serdar Bey. Hoş geldiniz. Çok mutlu ettiniz beni. “

“ Sizinle tanıştığım için çok mutluyum. Sizi daha yakından tanımak isterim. “

“ Ben de Serdar Bey. Beğendiniz mi çalışmalarımı ? “

“ Çok beğendim Gül Hanım. “

Yanlarına gelen başka bir davetlinin sorusuyla konuşmaları yarım kaldı. Yanlarından ayrıldıktan sonra biraz daha sergiyi gezdi. Hayalinde canlandırdığının tam tersi bir profil çıkmıştı. Hayal kırıklılığına uğramamış, kanı daha çok kaynamıştı ona. Ayrılırken, son kez görmek istedi. Vedalaştılar. İkisi de biliyordu artık. Sık sık görüşeceklerdi.


6 ay sonra…

Sevgililerdi artık. Serdar’ın medeni durumunu hiç sormamıştı Gül. Serdar da söylememişti. Bir ateşin etrafında dönen kelebekler gibiydi ikisi de. Ailesinden arta kalan zamanlarda, Gül’ ün yanına uçarcasına geliyordu. Ayrılacağı zamanda, kalbi sızlıyordu.

En sonunda, evli olduğunu söyledi Gül’ e. Evde de sorunlar başlamıştı. Eskisi kadar eşi ve kızıyla ilgilenmiyor, yanlarındayken bile ruhu orada değildi sanki. Vicdanı da rahat bırakmıyordu onu. Kızı da fark etmişti ondaki bu değişikliği.Hırçınlaşmıştı. Ne yapacağını bilemez bir hale gelmişti.

Gül de değişmişti nedense son günlerde. Eskisi kadar coşkulu değildi. Bir anlam veremiyordu bu duruma. Her şey alt üst olmuştu. Israrla, ne olduğunu öğrenmeye çalışıyor, fakat bir türlü cevap alamıyordu.

Telefonla aradığında, sesi buz gibiydi. Telefonda, onunla görüşmek istediğini, söylemişti. Bir terslik vardı ama neydi. Evine gittiğinde ;

“ Senden ayrılmak istiyorum. Seni artık sevmiyorum. Kalbim, ilk günkü gibi çarpmıyor. Terk ediyorum ülkemi, seni, her şeyi… Gidiyorum…

“ Neden ? Her şeyi bilmek istiyorum. Kaç gündür soruyorum. Söylemiyorsun. “

“ Bizim aşkımız, sonu gelmeyecek bir aşk. Başkalarının mutsuzluğu üzerine, hiçbir şey kuramam. Seni terk ediyorum. Ben evleniyorum Serdar. Evleneceğim kişiye aşık değilim ama ne fark eder. Bir daha beni arama. Huzursuz etme. Yuvana dön. Kızına, iyi bir baba ol. Karına da iyi bir eş. Elveda…

“ Yapma aşkım. Kıyma bize. Kıyma bana. Ben sensiz yapamam. “

“ Hayır Serdar. Durumu zorlaştırma. Yaşandı ve bitti. Gider misin lütfen. “

Kapıya çıktığında, ayakta durmakta zorluk çekiyordu. İçki içmeyi sevmezdi. En yakın birahanelerden birine girdi. Arka arkaya biraları devirdi. Ayakta duramayacak hale geldiğinde de sızdı kaldı.


DEVAM EDECEK