Gökyüzünde neşe bulutları volta atıyor bugün. Karanfil kokulu bebeklere gülümsüyor anneler. Dünyaya gözlerini henüz açmış tatlı meleklere… Gamzelerini gizleyemiyor kuşlar böcekler. Uyanıyor bahar. Uyanıyor bir mayıs sabahı insanlar, sahilde kayalara kur yapıyor narin dalgalar… Hepimiz uyanıyoruz. Ben de… Kendini yeni yeni anlamaya başlamış sen de…
Uyanıyorum! Ter içinde bir kompartıman dairesinde… Elimde öğleden kalma az susamlı bir gevrek, sırtımda dünden kalma anılar… Aydınlatma direklerini sayıyorum. Yananları da yanmayanları da bir sayıyorum. Israrla sayıyorum. Hırpani bir surete takılıyorum sonra. Kendimi görüyorum irkilerek camdan. Bırakıyorum saymayı. Yeniden uyanıyorum.
Uyumalar… Uyanmalar… Gönyesi kaçmış bir yaşam kesitini rötuşlar gibi darbeler… Tok sesli grizu patlaması gibi son hamleler…
Uyanıyorum! Bir yol üstü meyhanesinde… Önümde ucundan çatalla alınmış beyaz peynir, dilimde anason kokusu, sesimde yorgunluk… Usulca kendimde kalanları sayıyorum. Yaralılar dahil. Tıkandığımda yeniden uyanıyorum.
Uyanıyorum bir mayıs sabahı zil zurna. Akşamdan kalma saydıklarımı sayıyorum. Sıfırda kalıyorum. Rüyalara mı uyanıyoruz, rüyalardan mı uyanıyoruz? Ben bugün rüyalara uyanıyorum bir mayıs sabahı… Neşe içinde…
03.05.2010