Aynı insan, daha kaç kez üzebilir ki beni? Daha kaç kez yakabilir canımı ? Kaç kez daha inanır bir insan, dünyanın en sahte adamına?. Gideceğini, biteceğini bile bile, kaç kez evet derki karşısındakine..?

Dermiş ya, dermiş.. İnsan bir kere sevmeye görsün. Acı çekmeyi bile marifet sanar işte o zaman. Onunla geçirdiği her saniyeyi bir yıla bedel saydığından, onunla olduğu her günü kâr sayar kendine. Evet sonunda üzülmek, salya sümük ağlamak var fakat onunla gülebilmekte var işin içinde. Kim hayır diyebilir ki bir saatliğine de olsa ona ait olmaya. Kim vazgeçebilir söyleyin sevdiğinden ?

Ne tuhaf değil mi ? Size milyonlarca kez yalan söyleyen bir adama hala güvenebilmek. Gideceğinden adınız kadar emin olduğunuz o adamı herkese asla gitmeyecek diye anlatmak. Gözünle de görsen, kulağınla da duysan -seni sevmediğini- yine ~sevebilir~ diye avunmak. Onun olmadığını bal gibi bilsen de her zil çalışında kapıyı bir umutla açmak..

’Bu sefer gerçekten bitti’ desem ne fayda ? Yalnızca sizi kandırmış olurum, kendimi asla! Bitmeyecek işte. Ben yine her gece onu düşünerek uyuyup, onsuz yatağımda yapayalnız uyanacağım. Gözlerim hep onu arayacak kalabalık sokaklarda. Tenim hep onun sıcaklığını isteyecek, burnumda kokusu tütecek. Yinede ne olursa olsun o geri gelirse, kalbim ona asla ’hayır’ diyemeyecek..


Ah aptal ben..


30.ocak.2010/ 01:23
*Eris Seda Sürekçi