Bir gün bir yerlerde düşersem aklına anide, çocuksu bir gülüş yapışırsa gözlerine ve sen can havliyle bir şey kaçtı sanıp, ovuşturursan göz kapaklarını, sakın şaşırma. Sadece birkaç eski hatıra, birkaç yıpratılarak harcanmış yaşanmışlık, biraz ani birazda hayatın tozu, dumanı, düşer gelir avuçlarına. Kötüyse de yaşartır adamı, iyiyse de… Her halükarda dolar gözler, öyle bir demlemiştir ki hayat seni, içimin güzelken artık acıtır içini. Öyle bir geçmişsindir ki hayatın çemberinden, tekrara geri dönmesini istersin yaşadıklarının. Yaptığın bütün hataların ayağına koca bir taş bağlayıp atmak istersin iç dünyana, öyle geçici bir istekte değildir bu; hiçbir şeyin geri dönmeyeceğini bilmek kanatarak ağlatır seni her gün. Böyle günlerde bir huzursuzluk kaplar içini anlamazsın… İçin, için ben kemiririm içini, soluksuz bırakırım seni. Oysa sen… Kurtulmuş zannedersin kendini; yazdıklarımı, fotoğraflarımı, eşyalarımı atarak ama yaşadıkları ne olacak. Aklının bir köşesine yapışan gülüşümü atamazsın, kulağına fısıldadığım şiiri silemezsin… her şeyden önce can cazım benim sende bıraktığım boşluğu dolduramazsın. Gittiğinin farkındasındır ama zaman içinde nedene gittiğini sende anlamazsın. Dönüşü yoktur bu gidişin, bir daha aynı şeyleri yaşayamazsın, yaşatamazsın. İyisimi sen kanamaya, ağlamaya devam et yüreğinin bir köşesinde gülümseyen fotoğrafım asılı kalsın. Bu yazıda sana yazılan son yazı olsun, yolun açık olsun…

İ.ALPER GÖMLEKSİZ