Çok istersin bişeyin olmasını, çabalarsın, koşarsın peşinden, herşeyini verirsin olması için dua edersin saatlerce, gece onunla yatıp sabah gözlerini onunla açarsın.Kendini düşünmezsin önceliğin hep o olur.Gece uyuyabildimi acaba uykusuzmu.Kahvaltı yaptımı acaba.İşi varsa uyanabildimi yetişebildimi nasıl geçti, gün boyu bu sorular kafanı kurcalar.Sürekli bir endişe içinde olursun.Ama ondan bir haber geldiği,sesini duyduğun an bütün soruların cevap kazanır.Belkide gün boyu yaşabilceğin en güzel mutluluk budur.Birde onun gelmesini beklemek var.kelimelerin anlatamıyacağı bir duygu bu.Hani beklemek pek sevilmez ya.Bu öle bir şey değil.Onu bekliyosun saniyeler dakika oluyor.Dakikalar saatlere dönüyor.zaman kavramı diye birşey kalmıyor.Ama asmıyosun suratını aynı heycanla bekliyosun bekliyosun.İnanç,bağlılık,sadakat bu olsa gerek.Gecelerin gündüzlerine karışıyor kendinle konuşmaya başlıyosun kimi zaman delirdiğini düşünüyosun.Geceleri yıldızları izleyip bir yıldız kaydığında onunla ilgili dileklerini ardıardına sıralıyosun.Aynaya her baktığında kendinde onu görüyorsun.uykuyu sevmesen bile sadece onu düşünde görebilmek için uyuyosun.’Aşk dedikleri şey bu ise ben aşığım.

Sen; zamanı durduran
önceliğim olan
bana uykuyu sevdiren
inancı bağlılığı sadakati öğreten
endişelerim olan
kendimle konuşturan kadın

Peki ya sen ?

Umutların Sıfır Noktası; cevabı bilen varmı ?