Keyifli olduğu zamanlarda da yazabilen yazarlara imreniyorum.
Bunun için gerçekten uğraştım; ama beceremedim iyi şeyler söylemeyi.

Şimdi bir şeylere içim çok acıyor ya geldim kürkçü dükkanıma. Konuşmaya mecalim olmuyor pek hüzünlüyken, bir de konuşursam ağlayacakmışım gibime geliyor. Ancak yazabiliyorum. Kafamdan geçenleri cümlelerimde sahneliyormuşum gibi oluyor, güzel yani, çıplak gözle izleme fırsatı buluyorum kendimi.

Biri var.

Eller ve parmaklar düşünürüm ya hep, bir de uzun yolların geceleri. Heyecanları çok severim, yalnız heyecanlarımı daha çok severim. Biri dediğim şöyle olmalı, benim heyecanım var ya, onu kendi heyecanı saymalı.

Bencilliğinden yakınan, beni de buna itiyorsun. Ağlıyorum.

Belki başka biri daha var. 21. yüzyıl. Kaç dünya tekil. Bizimki olsun. Ama nasıl olacak?