Gözümü açtım. Apayrı bir dünya… Burası mıydı 9 ay bekleyip geldiğim yer. Gelir gelmez keşkeler karışıyor beynime. Neden mi dersiniz? Gözümü açtığım dünya savaşlarla kaynıyor. Kan akıtılıyor bedenlerimize. Oysaki ben barış dolu bir dünya tasavvur etmiştim. Ben şimdi boşuna mı bekledim onca zaman. Boşuna mı hayal kurdum annemin karnında. İyi bir gelecek kuracağını söylediler. Fakat gelecek kaygısı sarmış her tarafı. Umutla 280 gün bekledim. Meğer geldiğim yerde karamsarlık çökmüş.
Annem oksijeni bir şekilde bana ulaştırıyordu. Bakıyorum da annem o oksijeni nerden bulup da getirmiş. Her gün tonlarca ağaç kesiliyor gözümü açtığım dünyada… Oksijensiz bir dünyaya adım atmışım meğer. Durmadan ağaçlar kesiliyor, sanki damarlarım çekiliyor. Anneme komşu evin küçük çocukları sokaklarda mendil, su satıyor; bu mu bana kurulan gelecek. Ölüm kokuyor sokaklar ve ben yavaştan korkmaya başladım. Oysaki geldiğim yerde ben koruma altındaydım. Korkmuyordum ben hiçbir şeyden. Ne kadar da mutluymuşum meğer. Bu dünya için ne kadar da acele etmişim. Keşke… Keşke… Keşke geri dönmem mümkün olsa... Olsun dar olsun, hareket alanım sınırlı olsun. Hiç olmazsa bu dünyanın çirkefliklerine, zulmüne tanık olmazdım. Ama geldim işte. Beni bekleyen korkuları bilerek geliyorum. Gelecek diye bana yutturulan dünyaya ayak basıyorum. Ey insanlık merhaba. Ben geldim. Yeni bir birey olarak bu kötü dünyanıza ortak olmaya geldim.