Maalesef sevgi çağı oldu tüketim çağı...insanlar sevgiyi arar oldu..maneviyatı arar oldu..ama ne aradığını bilmez oldu..bulamadıkça mutsuz oldu..güzel ve derin bir konuydu..tebrikler
sevgimle kal

karşılıklı sevgiler bir odakta buluşursa..... aynı gözle etrafı araştırırsa ihanet yalan olmazsa ....saygı içinde yaşam mutluluğa dönüşür..... hırs....kıskançlık yalan dolan yaşamı bozar...seviyorsa ikili.......bir kır kahvesinde içilen bir bardak çay mutluluk verir yalan ve gösteriş için yedi yıldızlı oteller bile tat vermez......güzel bir konu güzel bir kalem tebrikler

güzel bir konuya temas etmişsiniz canan hanım
her şeyin sebebi biz insanlarız illaki...
bu yazıyı okudum ve beğendim
beğendiğim içinde arkadaşımı takdir etmekten
mutluluk duydum...
her dem saygımla

Öncelikle siz mutlu olamıyorsanız başkalarının mutlu olmasını engellememelisiniz burdan başlasak daha iyi olmaz mı? Burda yetinmeyi öğrenmediğimizden dem vurmak isterim bir bardak suyu bir dikme de içmek oysa bir faydası yok tek seferde içmenin "kana kana içmek"gerekli tadına vararak yavaş yavaş hayatta böyle olmalı. Yoksa bir kum evi gibi dalga geldiğinde yıkılacaksa yada gerçeklerle yaşarken hayalde kuracak tabii insan bir şeylerden beklentileri olacak,bir sürü de cek-caklardan biri gerçeklecek diye de bakmak gerek...Ekonomik,sosyal,doğduğu yer yani çevre bir çok etkeni vardır.Mutsuzluğun... Öyle değil mi? Yetinmek ve Yetinmemekle başlasak işe diyerek önerimi sunuyorum... "Mutluluğun resmini çizebilirmisin Abidin" der Şairimiz
SEVGİ VE SAYGILARIMLA
A.Rıza


A.RIZA tarafından 6/11/2010 12:35:42 AM zamanında düzenlenmiştir.

Doğru zamanda doğru seçili bir konunun serimlenmesi bu olmalı…
Eskiden insan kokusuyla mutlanırdı insanlar…
Şimdilerde öyle çok koku ve kokusuzluklarla insan farklılıkları yaratıldı ki hangi kokuyla mutlu olabileceğini tanımlayamayan mutsuz bir insan topluluğu yaratıldı…
Ben yinede bu keşmekeşlikte mutluluk dolu yaşam sevdalı insanların olabileceği umudunu taşıyorum…
Saygılarımla

Sahip olduklarımızla yetinmesini bilmediğimiz ve kendimizle barışık olmadığımız sürece mutlu olmamız beklenemez. Başkalarının acısını yüreğimizde, sevincini içimizde hissetmedikçe nasıl mutlu olabiliriz ki...Unutulmamalı ki sevgi, her kapıyı açan anahtardır.
Yazan kalemi kutluyor, sevgilerimi sunuyorum.

Haklısınız hepimiz mutsuzuz..Çocukluğumuz ne güzeldi..Özlüyorum o günleri..
Sonra büyüdük..Bizi kandırdılar..Bize elma şekeri verdiler..
Kandırıkçılar..Nefret ediyorum onlardan..
Onları anneme şikayet ettim..
Görür günlerini..

Size çok teşekkür ederim.Beni mutlu ettiniz..Saygılar..

Yazıyı okuyunca acaba benim yazım mı diye düşündüm.Çünkü düşüncelerimiz neredeyse birebir aynı.Ne olacak bunun sonu.Nedir bu mutsuzluk ve en acısı umutsuzluk.Ben belki çok mutlu sayılmam ama şükrediyorum huzurum var.Ya onlar,çevremizdekiler.Ne olacak bu mutsuzluğun sonu...Umarım herşey yoluna girer.Hüzünden uzak yüzler görürüz.Sevgiyle kalın.ERen

Eger nefis denen en buyuk dusmanimizi yenemez isek mutluluklarimizda sahte dostluklarimizda sahte
sahte selamlar merhabalar sahte.
maalesef ki aynaya baktigimizda kendimize yptigimiz tebessum bile sahte
guzel bir konu secmissin bacim tebrik ediyorum selam ve dualarimla

ayrıca yazınız çoook güzell..ellerinize sağlık...saygılarımla

Ben de hayatın herşeye rağmen yaşanmaya değer olduğunu düşünenlerdenim . İnsan isterse üzülecek o kadar çok şey bulur ki kendine, ama bu dünyada hiç mi güzel şeyler olmuyor.. En azından güneş hergün doğuyor bu bile yeter.. Teşekkürler çok güzel bir yazdı. Beğenerek okudum. Sevgilerimle...

Canan hanım, e.funda kardeşim bana yazacak söz bırakmamış, öyle güzel sıralamış ki her şeyi.
Teknoloji geliştikçe, imkanlar kolaylıklar arttıkça, insanlar başka şeyleri dert ediniyor.Ben çocukken annelerimizin çamaşır günü vardı, sabahtan akşama, yıka kaynat, çivitli suya koy.Şimdi, bir çok evde çamaşır bulaşık makineye, evleri de elektrikli robotlarla süpürünce, depresyona girecek çok vakit kalıyor.
Annelerimizin hiç mi sıkıtısı olmuyordu? Mutlaka oluyordu, iş çokluğundan, kendilerini dinleyecek vakitleri olmuyordu.
Çok uzattım,kusura bakma, sevgilerimle.

Deprasyon !
Bitmeyen isteklerin arzuların doyumsuzluğu , emeksiz kazançla lüks yaşam süren kişilerin birarada yaşaması ve öğünme tutkusu !
Ve en önemliside onda var bende niye yok ve marka tutkusu .
Belli yaşın üstünde olanlar ufacık edinimlerle mutlu olurdu. Sümerbank basması bir elbise , lastik ayakkabı heleki ayakkabı deri ise büyük mutluluktu , ablanın veya abinin küçülmüşleride mutluluk kaynağıydı . Bir, iki metre tel ile yapılan arabanın tadi ne de vardı yada bir tahta parçası ve 4 rulmanla yapılan kaydıraklar birde bez bebekler vardı kendi elleriyle anneler hazırlardı yün saçlı ise harika idi .
Ulaşamama sorun yoktu . Her ailenin evinde ocağı anar ve tenceresi kaynardı paranın bereketi vardı .
Ender olan depresyondu ! O NE DEMEK denirdi
Çok haklısınız Canan hanım
her sabah sokata insanların yüzüne bakıyorum sahte gülümseyen bile o kadar az ki sabah mahmurluğuyla
Güzel bir konuya değinmişsiniz , elinize , kaleminize sağlık
" MUTLULUĞUN RESMİNİ DE HİKAYESİNİDE YOK ETTİK TUTKULARIMIZLA "

bu anlattıklarınız hayatımızın birer kötü parçası.bunları düzeltmek elbetteki bizim elimizde.ama biz insancıklar sadece kendimizi düşündüğümüz için bu olanların farkında bile değiliz.