Söz eliften açılınca , billûr sular misali akıp gidiyor. Gül yaprağı gibi inceliyor duygular. Elifin huzurunda cümle harfler hizaya geçiyor. Elifin tebessümü yansıyor yüzlerine, hepsinin gözleri ışıyor.



Aşk elifin ellerinde filizleniyor. Cümle dudaklar elif okuyor, kalemler elif yazıyor… elifin yüreğinde ibrişim lifler, aşk tezgâhında çoğalıyor elifler…



Elif nakış, elif gamze, elif içe bakış, elif ötelere akış; elif gülümseyince yaza dönüyor kara kış. Bazen maveradan bir ses, bazen sımsıcak bir nefes. Elifin uğrundaki nakış,uğur oluyor zamana, an güzelleşiyor… Elif bidayet oluyor aşk kitabına, nihayet oluyor hüzne, gönüller coşuyor.



Söz elifle anlam kazanıyor dizelerde. Elif deyince dudaklar, gönüllerde ibrişim liflerle sevda kilimi dokunuyor. Sayfalarda aşk nağmeleri okunuyor. Güvercinler billûr gözelerden içiyor sularını. Hümalar yükseklerden sesleniyor. Turnalar, elifin uğruna sefere çıkıyor, elifin selamını götürüyor dost diyarlara.




Elifin bir selamı ulaştığı yerleri, gül bahçesine çeviriyor. Gül ikliminde bir gülnihal boy veriyor. Nefesi gül kokan, gamzesi gül açan, eşi menendi olmayan bir gülnihal… Aşk alfabesinin bidayetinde ve nihayetinde gülümsüyor elif… Söze elifle başlayınca, güzellik billûr sular misali akıp gidiyor…
Ankara,08.06.2010 İ.K