’seni’


"seni" sensiz aramanın yazılı ifadesidir bu okuduğun satırlar...
"seni" anlatamayacak olan mürekkeplerin, sonu gelmeyecek bu beyaz kağıtla buluşmasıdır yazdıklarım...
"seni" sana anlatmaya... ifade etmeye yarayan ilham korunun karşılığıdır şu anda gördüklerin...


"seni" sonu belirsiz bekleyişlerimin çığlığına sordum...
bana bu satırları gösterdi...


"seni" sadakat ve vefa kavramlarına sordum...
bana önce mesafe dediler...
şaşırdım.
sonra güneşi tarif ettiler...
yandım !..


"seni" sanat anaya sordum...
yaz gecelerinde esen tatlı rüzgâr eşliğinde yıldızlara bakmak, dedi.
sonra gözlerini kapamak ve bir iç çekmek olduğundan bahsetti.
tam fezanın sonsuzluğu ile mutluluktan bahsedecekti ki,
yüreğimin kaldıramayacağından korkup,
susmasını rica ettim...



"seni"rüyalara sordum...
haykırarak !
mucizelere inanır mısın? dedi...
kalbim yerinden çıkacak gibi oldu...
anımsadıklarım vardı çünkü !
önce sustum...
hemen cevaplayamazdım zaten.
sonra mırıldanarak defalarca...
evet, evet, evet... dedim.
gülümseyerek ağlamayı düşündüm, dağlarda yankılansın istedim bin anlık çığlığım...
geri dönüversin defalarca...


"seni"hayallere, ümitlere sordum...
bana; "sizinle toz pembe olmuyorum nedense" dedi.
adının gökkuşağı olarak değişmesinden çekindiğini söyledi; gülümseyerek...
şakanın bir yana,
en asil kimliğe büründüğü anların kendisini düşündüğümüz anlar olduğunu, söyledi...
ve beni bu şekilde "kurmaya" devam edin, dedi...


"seni" şiirlere sordum en sonunda...
hoş bir tebessümle gözlerimin içine baktı.
gülümsüyordu...
evet, dedi...

"seni", buldun.



Gökhan Kasarcı