Neden ikincisini yazıyorum bu mektubun ve yanıtlamadan sorumun cevabını? Bekleyen birileri var sanki; postacının zilini çalmadığı, paslı demir kapıların içinden geçerek, gıcırdayan tahta merdivenlerin götürdüğü tozlu bir odada , üzerine sineklerin pislediği ampulun aydınlattığı, badanası eskimiş, duvarlarında kırk yıllık takvimlerin ve dantelli aynanın asılı olduğu, pencerelerinin ayda bir bile açılıp havalandırılmadığı, yalnızlık kokusuyla dopdolu bir odada mektup bekleyen birisi var sanki.
Sanatın içinde var olabilen, duygularına esir ve yalnızlığıyla evli, umuda uzaktan yakından hasret bir beden içinde yaşattığı hayallerden ibaret birisi. Kapısı çalınmadan eski tip bir bilgisayarın ekranından tıklayarak okuyacak yazdıklarımı , ben daha ne yazacağıma bile karar vermemişken.
Mektup yazmak zor. Mektup almak ve okumak ise bir o kadar güzel ve sıra dışı. Ne güzeldir mektup almak, zarfı açarak heyecanla… Üstte ismini görmek, değerli olduğunu hissettirir insana, anıldığınca sayfalarda. Sadece hal hatır sormak değil, sen varsın yaşıyorsun, sen varsın benim umurumdasın, sen varsın çünkü kıymetlisin, sana yazıyorum çünkü sen buna layıksın demek değil midir mektupların mesajı.
Ben aldığım bütün mektupları saklarım bir kutuda. Yıllanmış ama anlamını yitirmemiş dalındaki çiçek kadar tazedir onlar. Yazan kişinin kokusu sinmiş, gözyaşları ya da çiçek resimleriyle basmakalıp ta olsa duygularını bana getiren mektupları saklarım bir kutuda. Ben varım diye yazılan, beni umursayan, kıymetli olduğumu hissettiren mektuplarımı. Onlara dokunmak,geçmişi koklamak, tarihi ellerimin içinde tutmak saramış sayfaların matlığında…. Ne güzel …..
Ben de sana bu mektubu saklayasın bir kenara atmayasın diye yazdım. Ama şimdi veda zamanı. Bir daha devamı olacak mı bilinmeyen mektubumun son satırlarını “yaşadığımız anların kıymetini anlamamız” dileğiyle bağlamak istiyorum.
Hoşçakal