Gökyüzünün asıl rengidir mavi,denizin esas rengi...Esaretimizi ölçmeye yok mecalimiz.Cehalet yok aslında hiç birimizde.Masumu oynamayı adet edindik hep.Sefaletlerimizin eseri benliğimiz.Yırtılmış bir kitap aslında bedenlerimiz.Çalınmayan bir şarkı...Hesaplarımız verilemeyecek kadar ağırken gözü kapalı işleyebileceğimiz günahlarımız var ellerimizde.Merdivenlerimizin sonu olmadığını bildiğimiz halde pervasızca tırmanışlarımız...
Saatleri isteriz durdurmak zamanın akışını bile bile.Kandırabilmek kendimizi en kolay,en ucuz sanatımızdır aslında...Karanlık gecelerimizde yansa da lambalarımız bir sokak ışığından ibarettir aydınlığımız.Gülüşlerin ardındaki notaların kararını verirken çığlıklar,sadece duyulur kahkahalarımız.Şişedeki şarap doludur hep ama dibindeki son yudum verir heyecanımızı.Düğüm düğüm olmuşken acılarımız,tek bir tebessümün ücretini sorarız.Ödenecek hesabımız cüzdanımızdakinden çoksa da yalanlarımızla kalkarız tereddütsüz masadan.
Plaklarımızdan fısıltı gibi gelir yaşadıklarımız.Durup durup başa sararız heyecanlarımızı.Ortadan kesip tekrar önümüze konur kararlarımız.Bozuk plaklarımızla durabiliyoruz ya hayatta,keşke her dizelerde dursa nefesimiz tekrar alınacak şartıyla.!