Minik bir kalp çarpıntısıydın önce.Dudaklarımda adının zikredilişiyle başlayan…Sabahlarımın doyulm az bir tadıydın güne uyanmanın heyecanını yaşatan…Adınla başlayan cümlelerin sonunu gülüşlerim tamamlıyordu her seferinde.Sokaktan sokağa çarpıyordu senli sohbetlerdeki kahkahalarım…
Elimin sana uzanan noktası hep yarım bir boşlukla tamamlanıyordu.Gülücüklerime senden karşılık sadece küçük bir tebessümdü.Aşk şarkılarının bir tek nakaratıydı senin söylediğin…
Ben bütün varlığımı “sana “ odaklamışken,hayatımın rotasını “sana” çevirmişken, sen bu yolda benim tam tersimde yürüyordun sanki….
Evet tüm umutlarımın kırıldığı noktaydı burası.Yıkıntıların altında kaldığım andı…Oysa gönlümün nasırlanmış köşelerine tek ilac sendin.Oysa seninle yeniden can bulmuştu düşlerim..
Düştüğüm bu düşün düş olduğunun farkına ancak hayatımdan düştüğünde anladım.Hayatımın ta ortasından düştüğünde…
Şimdi sana karşı bir savaş veriyorum.Sana ve aşkına karşı.Bir dilim ekmeğe talimmiş gibi bir dilim sevgini arıyorum sokak sokak.Mermim yok tek yüreğimdeki son kalan ateş..
Bu savaşı ya yeneceğim,ya olacağım bende ateş.. ki zaten bir yangının bir buzu yaktığı yerdeyim..Ta en dibinde…

Biz seninle bir şarkıyı ezberleyip beraber hiç söyleyemedik…
Biz seninle bir romanın iki baş kahramanı olup adı aşk olan bir hikayeyi yazamadık…
Biz seninle bir sokağın iki müdavimi olup da hiç el ele dolaşmadık…
Biz seninle bir hayatın nefesini beraber soluklamadık…
Biz seninle en çocuksu yanımızı katıp da birbirimize hiç ateşten atlamadık…
Biz seninle…
Biz seninle…
Hiç” biz” olamadık ki sevdiğim…
Şarkıları söyleyen ben,aşkı hikaye edip gözlerinle yazan ben,ellerimin uzanan noktasında yalnız kalan ben,Nefes alma savaşı veren ben oLdum…Ve aşkının alev aldığı anda işte herşeyimle ateşe atılan da yaktığında ben oldum sadece ben…

“Anlasan ya da okusan yazılanları adının üstüne,
Ya da sende ateşimle yanarsın elini hiç o kağıtlara sürme”

Artık seni seven bir yüreği taşımaktan yoruldum…
Aşkın en yakın durağında ineceğim…biraz da aşk yansın aşkımla…
…