Daha önce anlatmıştım baya bir zaman oldu.Bahsettiğim kişiyle çıktık.Beni arkadaşı olarak görmediği ve benimle denemek istediğini söyledi.Başta tereddüt etsem ed kabul ettim.Çıktık :) çok güzel bir hafta gecirdik.Sonunda ne mi oldu yine bitti..Sordurdum ki bi sevdiği varmış benimle zaman harcıyormuş.Bunu duyunca bitirdim.Aklıma gelen bütün küfürleri saydırdım.Artık ondan nefret etiğimi düşünerek 2 gün gecirdim 2 günün sonunda kendimi hüngür hüüngür ağlarken buldum.Bir yanım ondan nefret ederken bir yanım delice onu özlüyor.Aklıma yaşadıklarımız, söyledikleri,sevmediği seyler,davranışları geliypr sürekli ve ben kendime engel olmaya çalışıyorum gözlerim doluyor.Okulda sürekli mp3le dolaşıyorum hareketli şarkılar onu gördüğümde hüzünlenip ağlamayayım arkasında güçlü hayatına devam eden bir kız görsün diye arkadaşlarım çok güçlü bir kız olduğumu söylüyorlar ama ben buna inanmıyorum.Güçlü biri değilim sadece öyleymiş gibi davranıyorum.İki yüzlülük yapıyorum.Onu çok özlüyorum ama geri geldiğinde hiçbirşey eskisi gibi olmayacak biliyorum.Hayatımdaki onunla ilgili somut herşeyi sildim.Sadece yüreğimd ki ve beynimdekiler kaldı.Bir insan 1 hafta içinde bu kadar mı kolay aşık olabilir,unutulması bukadar mı zordur 1 haftanın.Ağlatıcak okadar seymi bulunur.Her söylenen sözde bir anı..Okulda yanında sevgiliyle gördüğümde kendimden nefret ediyorum bu kadar mı karaktersiz birine aşık oldum diye.Şimdi o kız bana bakıyor acınacak halde.Gercekten acıncak haldemiyim..???