SİRENLER BU KEZ BENİM İÇİN ÇALMIŞTI
Bana bir haller oldu. Üst üste, olumsuzluklar yaşadım. Anneme çekmişim. O, çok tez canlıydı, ama ben hiperaktifim. Fazlasıyla hareketliyim. Ne yapayım? İçimden geliyor o enerji.
Bazen iyi olmuyor çok tez canlılık. Dün gece, Yağmur’la Hakan beni almaya geldiler. Malzemelerimi topladık. Hakan depoya götürürken, Yağmur da arkasından gitti. Ben hep kendim iniyordum kaldırımdan ve yola çıkıyordum. Onlar da,yetişiyorlardı bana.
Dün gece de her zamanki gibi,kendim iniyordum ki… Arabam büyük bir hızla arkaya devrildi. Şiddetli bir biçimde başımı yola çarptım.
Kendimi kaybettim bir süre. Beni kimler kaldırdı? Nasıl kaldırdılar? Hiç anımsamıyorum. Biracık kendime geldiğimde: Kollarımın-bacaklarımın çok kötü uyuştuğunu. Başımın ağrıdığını ayrımsadım. Yine kısa bir süre, kendimi kaybettim. Sonra, Yağmur’un bir yanımda Seval’in durduğunu gördüm. Yağmur çok korkmuştu. Ben tümünden daha çok korkmuştum.
Yağmur durmadan, iyi olup olmadığımı soruyordu. Seval, başımı kontrol etti. Şişlik var, hastaneye gitmesi gerek dedi. Başım ağrıyor ve bir yeri çok acıyordu. Midem de bulanıyordu. Seval, elimi okşuyordu. Güç vermek için. Zaten ben de, tüm gücümle, kendimde olmaya çalışıyordum. Ambulans çağırmışlar. O gelene dek, beni kendimde tutmaya çalışıyorlardı. Çok yorgundum, uyumak istediğimi söylüyordum hep. Hiçbir gücüm yoktu. Bilincim, gidip geliyordu.
Ambulans geldi. Beni, arabamla aldılar ambulansa. Biraz daha kötüleştim, Kustum bir süre. Hemşire, Yağmur’a torba verdi. Kusunca, büsbütün korktum. Beyin kanaması geçirdiğimi sandım. Ben ölecek miyim? Diye sordum, doktora. İçimden de, son böyle mi olacak? Diyordum. Doktor’un ne yanıt verdiğini? Bilmiyorum.
Of yol bitmiyordu. Sonunda varabildik ve beni yine arabamla indirdiler. Kötü olduğum için, arabamı Hakan sürdü, manuele alıp. Bir sürü işlemlerden sonra, tomografi çekildi. Sonra: Tomografi sonucunu beklemek, epey sürdü. Bu arada ben, iyice kendime geldim. Şakalar, gıcıklıklar yapmaya başladım. Zaten, tomografi sonucum da iyi çıkmış. Git demelerini bekledik bu sefer de.
Evime gidebilince, çok sevindim. Yağmur’la Hakan, hiç ayrılmadılar yanımdan. Yatağıma uzanınca, derin bir oh çektim. Yağmur’lar da, gidebildiler. Evde küçük bir çocuk var.
Ne olay bir kadınım? Bir gün önce ağlıyorum. Ertesi gece, kaza geçiriyorum. Hayırlısı olsun.
Nilgün ACAR 30. 05. 2010 ALANYA-SOKAK.