Öyle uzun uzun bakıyorum saatlerce… Görünenin arkasındaki bir yere, bir şeye, bir çok şeye, bir an için kendime, sana, olana bitene… Süresiz bir bekleyişin tek tek geçen saniyelerinde bölünüyorum ve uyanıyorum hayat denen o basit şeyin içine, ortasında bir yerlere. Yokluk o an, ne şimdi ne sonra… Bu da neyin nesi?
Ölü sevgili iskeletleri, ölüm getiriyor yine, yine kendine yetmeyen bir ölüm. Olsun boş ver diyor kendine deli çocuk, deliyken de savaşılıyor nasılsa diyor. Sussun şimdi şehir, beklesin ışıklar şimdi kırmızıda, kırmızı yırtıp derimizi çıksın içimizden biz dehlizlerimize dönelim.. Sessizliğimizin karamsarlığımızın ruhani çırpınışımızın altında büyütelim küfürleri o geciken çığlıkları besleyelim birkaç sohbetle daha…

Şimdi ne kaldı elimizde yüz binlerce anıdan başka?

Sinirlendim ekmek atacağım kuşlara ekmek atarak aşağılayacağım yine minnacık yüreklerini. İnsan olmanın gerekliliklerine çıkacak yollarım, insan olmaktan bıkmanın cinnetlerine gecelerim. Cinayetlere katılacağım olur olmaz, hep bu dünyanın eksik çocuklarını aramaya başlayacağım en baştan. Biliyorum, bilmediğim en tuhaf boşluk kendimim. Oturduğum mahalleyim, akmayan çeşmeyim. Sorma sen, ben ölüme dikey geçiş yapan sivilceli bir talebeyim... sıraları da ben karaladım, yarınları da… Kuşları da ben yaraladım, aşkları da…

Sana kanarken geldim ama olsun sessizdin sustun dinledin. Kaldın benimle, biliyorum gitmedin. Huzur derken buldun beni, huzura benzettin biliyorum gidemem. Gitmeyeceğim senden…

Şimdi kim soktu zihnimize aşkın baş döndüren sihirli cümlelerini?

Kum cinleriydik biz denizden kendine dönen, kendini görünmez sanan sokak lambalarıydık, içimizin karanlığındandı dışımızı aydınlık sanmamız. Tanıyorduk insanları tanışmıyorduk sadece. Tanınmaktan da nefret ederdik zaten aydınlıktan da. Şimdi kim içimdeki karanlığa girse; dışımı aydınlık sanarak seveceğim ben onu. Şimdi sevse biri beni; kuşların minik yürekleri acıyacak, ellerim üşüyecek, kanım donacak, bırakacak içli mücadelesini. Gece intihar kokulu şiirlere tav olacak. Biri durduracak sürüklenmeyi, biri vazgeçmeyecek yine…

Ömrüm, nasıl bir orospunun oyuncağısın ki sen beni böyle kırarsın!


Alican Doğar