Kelimelere dayanan sözcüklere yeni yükler yükledim.
Sevdayı anlatmak uğruna fırtınalara savurdum kelimeleri…
Yepyeni anlamlar yükledim, hiçbiri anlatamadı gözlerindeki masum güzelliği. Sözcükler hamaldı sevgili taşıyamadılar seni.

Geceleri yonttum kalemimle. Karanlıklardan kopardım yüreğimi, mısraları zora soktum her kafiyede sana vardım sevgili. Senli anlamlarda yeniden ürettim, yeniden türettim bakir sözcükleri. Eski anlatıları kırdım her satırda. İmgeleri inlettim. Her sözcüğü yeniden tanımlarken; ayrılığın bavullarını hazırladım, seninle bağlarını kopardım gitmelerin. Kurşuna dizdim hicranın lugatımdaki her karşılığını. Seni kurşunlayan her terk edişe siper oldu yüreğim. Ayrılığa dair hiçbir sözcük sağ çıkamazdı satırlarımdan.

Dizelerimdeki egemenliğim başlarken kendi dilime ulaştım sevgili. Sevdim bu sevdalı halimi. Gizli dilimdeki tüm harflerim senin yörüngende dolaşır şimdi. Hece hece sana yönelince mısralar tüm göstergelerin iç dökmelerinde adın belirir. Sürprizlere dalan her sözcüğün tazelenen anlamları ekmek arası umutla beslenir, her umut sende soluklanır. Benim mülkiyetimdeki her satır senin kimliğinle yetinir.

Karınca gibi koşarken kalemimin ucundaki harfler, her satırım aslında senin yüreğimi fethindir. Her fetih; suskunluğumun, seni beyaz sayfalara perçinlemesidir. Ve ben senli her sayfayı bayrak edinirim sevda imparatorluğuma sevgili.

Ufuklara attığım kementlerle yıldızları biriktirdim harf harf. Yarım dilim ay ışığında seni anlatmak isteyen her yazımda kelimeleri sakatladım. Okkalı anlamlarım olamadı şu fakir kalemimin ucunda. Bir ilmek aradım seni örebilmek için. Seni öremediğim her satır üşürdü sevgili. Açlıkta seninle besledim anlamları, seninle büyüttüm, seninle can geldi, yaşattım sevgili.

Kalemimle kanattığım kan revan ellerimle yüreğimi avuçlardım her gece. Acıların sancısındaki her satır erken doğumdu. Yoğun bakıma aldığım her cümleme umut sürdüm, gül suyunda yıkadım, sevda denizine batırdım. Ahdım vardı söz vermiştim yüreğimden kan damlasa da yaşatacaktım hayatın senli anlamını.

Adını anışımın her çığlığında kulakların çınlamalı yar. Elimi her uzattığımda sana, buzda yalınayak yürüyeceğimizi bilmelisin. Her kayıp düşüşümüzde öznesi değişmeyen neşeli ıslıklar olmalı dudaklarında. Şiirlerimin orta yerinde baygın yatma sevgili. Hadi kalk. Yıkılacağını bilsen de yardım et mısraların duvarında bir yuva kuralım. Sevdanın harcını kar şiir mahallesinde. Aynı iskelede denize sarkıtalım ayaklarımızı kurumaya yüz tutmuş mavilik coşmalı ayak uçlarımızda. Aynı denize atalım oltalarımızı… Misinamın ucuna takılan her harf senin sepetinde biriksin..

Sadedim şudur sevgili: Her cümlemin başını çekerken senli sevdalar. Yediğimiz ayrı gitmesin. Son sözü söylemeden cümleler, ayrılığın zıt anlamlarına yerleşsin varlığın. Hasretinin susuzluğunda çatlamış sözcüklerimi suya kandır. Kırmızı pabuçları ve beyaz elbisesiyle çiçek toplayan cümleciklerimi kucakla. Kucakla ki gülümsesin satırlarım. Acıların sağanağında sığın saçaklarıma. Kabuslarının en derin noktasında boğulurken, bana uyan. Özlemle kapını çalarken yüreğim çiçek açmıyorsa harflerim, kapat yüzüme tüm kapılarını sevgili.

Hadi ne duruyorsun aç şimdi kapını aç. Eylül ayındaki sararmış yapraklar gibi düştüm satırlarına. Sonbahara inat rengarenk çiçeklerle geldim buradayım bak. Rüzgarın ıslıklarını giydim dudaklarıma sonbaharın gerçekliğini anlatmak için geldim.

Sözcük ihtilali ile başladı yolculuğum, imge gaspına doğru ilerledi, söz salgını başladı yazılarımda. Bu kof dünyanın duvarlarında yankılanırken sesim önünde selam durdu alfabemdeki harflerim. Sen de katlayıp rafa kaldır anılarını, geçmişteki silik yüzleri at gözlerinden, ölüme gidişlerinden arta kalan küflü valizini göm topraklara.

“Gece denizlere yaklaştığında satır aralarımda göz kırpsın yıldızların.
Gözlerimin tam karşısında gözlerin olmalı.
Ellerini uzat ellerime hadi göç ediyoruz bu dünyadan.
Bizim dünyamız başka sevgili…”

11/09/2007

Ayşegül TEZCAN