‘’Önüm arkam,sağım solum sobe;saklanmayan ebe…’’
Çocukluğumuzun sihirli satırlarında saklıymış hayatlarımız.mutluluk,pişmanlık,hüzün,vurdumduymazlık hep bu satırların şairiymiş.Onlar hayat vermişler saliselerimize…Dünyamız bu iki kelimeden ibaretmiş aslında,EBE…SOBE.Ya birini atarız o kör kuyuya,ebeleriz.Ya birine inanıp gözü kapalı atlarız o kuyuya,sobeleniriz…Ne kadar kuralsız olursak olalım asi bir çocuk gibi,uzaktan da izlesek bu oyunu aslında bizizdir esas oyuncusu.Senaryosuzdur,sokak oyunudur ömrümüz.Mızıkçılar,oyun bozanlar vardır hep.Her oyunda kirleniriz yıkanmak ümidiyle…Yırtılır giysilerimiz,kanar tekrar yaralarımız.Mutlu olmak için bazen vardır bizim de oyuncaklarımız.Oynayıp oynayıp kenara bıraktıklarımız…Uçurtmalarımız,kelebeklerimiz vardır peşinden koşturduğumuz.Ama büyüdük…Daha zor şimdi ebeleri görmek,daha basit sobelenmek…