Kazandım derken kaybetmişim bütün hayatım boyunca ve satmışım beş kuruşa pahabiçilmez değerlerimi. Bir anlık zevk için, bir tutam madde için, ne çok şey kaybetmişim!

Seni kaybetmişim, ey Her Şey, nihai hedefimden seni çekince, milyonlarca değersiz ve sahte, yalancı, riyakar, sonlu amaç edinmişim; farkına dahi varmadan. Heyhat! Heyhat! Heyhat!

Eyvah...

Neden, nereden, nereye varmak üzere çıkmışım ben bu yola? Neredesin sen hayatımın, hangi odasında, kaçıncı protokol koltuğunda; en ücra köşelerde gecekondu mahallelerinde misin, yoksa en temiz ve nezih hanelerde mi? Ben seni, ey Her Şey, neresinde tutuyorum kendimin, kaçınılması ve yakalanılmaması gereken bir şey misin? Benim için sen, koruyucu musun kendisinden korunulası bir şey misin? Hadi, söyle ey nefsim, benliğim, o Her Şey benim için bir yabancı mı yoksa?

Bir baba olabiliyorsa, bir dede rolünde olabiliyorsa, mutlu olamam ben. Hey, kendim, Dilara olabiliyor mu O sana? Ya sen O’na? Alır mı bir arkadaş diye yanına?

Davranışlarımın ve günlük gidişlerimin, sohbetlerimin, günlük ilgimin kaç milyonda biri seninle, ey Her Şey...

Her gün kaç kişiyle konuşuyor nice sefillerden neler neler istiyorum. Esas veren, Kendisinden istenilmesi gereken sen değil miydin ey Her Şey! Rüyalar aleminde bana bir kalem verdiler ve 50 yıl yazdım o kalemle hiç durmadan, binlerce sayfam birikti ardımdan, gururla baktım hepsine! Övündüm, mutmain oldum, bir ciklet parasına kırk takla atan çocuklar gibi pırıltılara aldandım!

Tam ölmeden bir baktım ki, ey Her Şey, yazdıklarımın hepsi siliniyor arkamdan. Hiç bir şey kalmıyor. Çünkü kalem sahte, sonu var!

Ey Her Şey, yapmadığım bir şeyleri yapmamın zamanı geldi, biliyorum. Artık, aklımın bir köşesinde sen duracaksın. Seni bulacağım, senin olacağım, senle dolacağım, akşama kadar sokaklarda seninle dolaşacak, akşam evime barkıma gelip sana sarılacağım! Seni kazanacak, seni soluyacak, beynimin merkezine seni oturtacağım.

Öyle ki, güdümlü füzeler gibi her yoldan ve her delikten sana gelmenin bir yolunu bulacağım...
Dünyam olanca küçüklüğü ve basitliğiyle bir yol olacak, sana gelen bir araç!

Ama biliyorum, farkındayım ki, bu araçtan manevi alemlerde inmek gerekiyor. Çünkü bu dolap beygirine takılıp kalanlar, her gün aynı sıkıntı ve streslerin içinde yeniden başa dönüyorlar. Ben ise, her gün şebi aruzumun peşinden koşturacağım.

Ey Her Şey, beni bul, buldur kendini...