kördüm.
ve görüyordum beni kör sayacak her bir gerçeği.
öncesinde küskün bir çocuk misali dudaklarımı büzüp bananelerle ağlıyordum.
görmekte bencil olan gözlerim en parlak inci tanelerini cömertçe minik avuçlarıma boşaltıyordu.
karanlığın bağrında meydahlanmış gibi ana kucağı sayıyordum geceleri...
göz yaşı yağmurlarından sonra doğuyordu gökkuşağı.renkleri;tatlı ,acı ,ekşi,sıcak,soğuk ve rüzgar gibiydi.yüreğime saldığı heyecan her uzvuma hayat taşıyordu damarlarımdan.
daha manedar dokunuyordum nesnelere.başsız mana vücüdlarına alışmış,ürkmüyordum.kimi zaman mezarından çıkarıp anılarımla sohbet ediyordum.
insanlığa tahammül patikalarını aşınca,gözlerin ötesine kurulmuş dünyalar vardı.aydınlığın gözü alıpta insanlığa göstermediği ruh devrindeki dünyalar.zaman düşünceyle işler,tabiat sevgiyle canlanır,bir çift kör kuyudan çağlardı gözyaşı pınarları,dokunduğun her nesne hayal gücünün esiriydi...körlüğe kör olanların dünyasında hayat böyle idi.