Bir yeğenim var 19 yaşında.Doktordan,haptan hastaneden,ilaçtan etkilenen ve ürken.
Bir süre önce mide bulantısı ve başağrısı şikayetiyle kızkardeşim ve eniştem tarafından-çocuğun bütün karşı çıkışlarına rağmen-doktora götürülmüştü.
Muayene sırasında aşırı heyecanlanan yeğenimin kalp atışları müthiş bir biçimde artmış ve doktorun ellerinde kalp krizi geçirmişti.Anında şok verilmiş kalp çalıştırılmış fakat beynin bir müddet oksijensiz kalması hastayı yoğun bakıma taşımıştı.İki ay gibi uzun bir süre geçmesine rağmen yeğenim hala yoğın bakımda ve şuurlu bir tepkisi yok.
Günlerce hastane kapısında sabahladık dostlarımızla.Annesi,babası dahil hiç kimse ile görüştürmemişlerdi hastayı.İki ay kadar sonra ilk defa çocuğun babasını yani eniştemi almışlardı yoğun bakım odasına.Göstermişlerdi şuursuzca hareketsiz bir biçimde duran hastayı.
Eniştem yoğun bakım odasından çıkar çıkmaz doğruca eve koşmuş ve bacıma"Kız hele gel.Bugün beni Eren’imizin yanına götürdüler.Eren’imiz sanki hiçbirşey olmamış gibi uyuyordu boylu boyunca uzanmış.Her tarafına elimi sürdüm.Yanaklarına,ellerine,kollarına bacaklarına.Ve elimi hiçbir yere değdirmeden koştum sana geldim.Ellerimi koklayasın diye.Sana çocuğumuzun kokusunu getirdim."demişti.
Tarifsiz bir acı çökmüştü yüreğime.Bin parçaya bölünmüştüm.Bugüne kadar bu anımı yazmaya hiçbir biçimde güç bulamamıştım kendimde.Dahası belki hiçbir zaman da yazamayacaktım.Ancak çocuk sevgisini böylesine etkili bir biçimde dile getirmenin sır kalmasını aklıma yediremedim.Yazdım nihayetinde.
Eniştemin içinden gelerek sarfettiği o sözleri ömrüm oldukça unutacağımı zannetmiyorum.

Ali Efter ÖKDEMİR