5-6 yıl önce çocuklarımı feshaneye götürmüştüm. Çok kalabalıktı. Bütün çocuklar o kocaman balonların üzerinde hoplayıp zıplıyor balonların üzerinden kayıyorlardı.
cıvıl cıvıldı hepsi.
Çocuk sesleri ortalığı çınlatıyordu.
Kimisi bağırıyor, kimisi gerçekten çığlıklar atıyor. Kimisi korktuğu için ağlayarak geri iniyordu.
Ben bir yandan çocuklarıma bakıyor bir yandan çocukların aslında ne kadar basit şeylerden mutlu olabildiklerini düşünüyordum...
Bir ara bir kadın benden biraz geri çekilmemi istedi.
"oğlum çocukları göremiyor" dedi
çekildim. bir anneydi. çocuk arabasında çocuğu vardı. İlk etapta dikkat etmedim.
Çocuğuna doğru eğilip oynayan çocukları ısrarla gösterince ben de çocuğa baktım.
ben bir enneyim ve o an içimin burkulmasına engel olamadım....
5-6 yaşlarında bir erkek çocuğu.
çocuk spastık bir çocuk.
konuşmuyor hareket etmiyordu bile.
Annesi oynayan çocuklara bakması için nasıl çırpınıyor.
"bak oğlum şuraya bak senide çıkarayım mı istermisin?"diye sürekli konuşuyor çocuğun dikkatini o tarafa çekmeye çalışıyordu.
Ama çocuk bırak o tarafa doğru başını çevirmeyi gözleri ile bile bakmıyordu.
orada olan hiç bir şey o çocuğun dikkatini çekmiyordu. ne oynayan çocuklara baktı. ne bağıran çocukların neden bağırdığını anlamaya çalıştı.
hiç bir yere hiç bir şeye hiç bir şekilde bakmadı....
Anne bir süre direndi sonra çocuğunu alıp gitti.....

bunu neden mi anlattım.?
doğrusunu isterseniz bilmiyorum.
belki de kendimi size şikayet için olabilir.
zaman zaman ne kadar az şükrediyorum diye düşünüyorum da....

NURAN (edebik. susen)