Yazı, sanki bugünlerde yaşadığım hislere tercüman olmuş. Kısa bir şekilde ana hatları ile anlatılmış sevgi ve değer vermenin ölçüleri ve etkilerini. Öylesine doğru ki, kendimize istediğimiz duyguları başkalarına verebiliyor muyuz cümlesi. Sadece kendine biriktirmeye çalışan insanlar olduk. Sadece kendimize istiyoruz, sevginin ufacık bir kırıntısını, değer gemilerine bindirip başka kıyılara yüzdürmüyoruz. Tamam sadece bize gelsin de herkes kendine beklerken, düşler ülkesi perileri mi verecek o sevgileri egoist ellerimize.
Çok biliyoruz, çok konuşuyoruz, duygu profesörü olduk hepimiz de sanırım duru bir şekilde nasıl sevilir; çıkar peşinde koştururken unuttuk. Geçmiş olsun hepimize. Birbirimizi suçlamaktan başka çaremizde kalmadı. Sevgisiz bir döngü içinde mutsuz insanlar adayıyız artık.

değer bilmek apayrı bir duruştur aslında insana yakışan.
İnsana yakışan en güzel duruşlardan biri değer bilmek. Çok sevmese de o kişiyi ,belki benimsemese de yaptıklarının değerini bilebilmek insana yakışan çok güzel bir duruş. Ki biz birde sevdiğimizi söylediklerimizin değerini bilmiyoruz. Savruk bir şekilde harcayıp tüketiyoruz. İnsana yakışan bir şekilde alıp başını gidince de üzülüp onu suçlamayı tercih ediyoruz.
Kendimizle yüzleşme vakti artık, güneş her gün sevgi saçarak doğmayabilir günümüze.
Bir gün yalnız ve sevgisiz kalmadan sarılalım tüm değerli gönüllere.
Yazının konusunu ve anlatılışını çok beğendim. Saygılarımla