HAYATA SEVGİLERLE
Merhaba! Evet, hayata sevgiler gönderiyorum. Bu işime başladığımdan beri, ilk kez içim sıkılmıyor. Sanırım, yan stantdaki kadının hiç gülmeyen yüzü, yaydığı negatif elektrik, beni olumsuz etkiliyordu.
Bu gün, yerim değiştirildi. Şu an kafam rahat.Kimsenin gerilimini yaşamıyorum. Yanıma kimse gelmedi daha. Dilerim, hayırlı birileri gelir. Üç stand daha kurulacakmış.
Elektrik direklerinden, hatlar çekildi ve lamba bağlanacak uçlar takıldı. Evden, abajurun lambasını getirip taktırdım. Küçük gibi görünüyor ama akşam göreceğim, yeterli olup olmadığını. Yetersiz kalırsa? Başka lambayla değiştiririm. Yarın, bilgisayarım için de, fiş takılacak. Çok iyi olur.
Bu gün işe tek başıma geldim. Arda’nın veli toplantısı varmış. Yağmur’la birlikte çıktık. Ben tek başıma buldum. Hep çok karışık geliyordu buranın yolu. Gerçekten de benim için karışık. Hayatım boyumca, yol bulmak zorunda kalmamıştım.Hep yanımda birileri oluyordu ya da beni götüren şoför, yolu biliyordu. Ben hiç ilgilenmiyordum. Etrafa bakmanın tadını çıkarıyordum.
Ama akülü arabamla, işe gidip gelirken: Önce Alanyum ve eve gidip gelmeyi öğrendim. Şimdi de, bu işime gidip gelmeyi öğreniyorum. Bir kere de, tek başıma eve gitmiştim. Yağmur yağmıştı ve hava soğumuştu.
Eskiden, annem ya da arkadaşım, bir şeyler almak için, kısa süreliğine beni yalnız bıraktıkları zaman, korkardım dışarıda tek başıma kalmaktan. Şimdi, caddelerde cirit atıyorum. Vallahi cirit atıyorum. Hiçbir şeyden ve kimseden de korkmuyorum. Zaten kimse yaklaşamaz. Görünmez duvar örüyorum. Bakanlarla ilgilenmiyorum.
Zaten Alanyada bir benim, bu kadar çok sokaklarda gezen, işe gelip-giden engelli. Tüm güçlükleri aşarak, bazen çığlıkçığlığa da olsa, normal insanlar gibi yaşıyorum.
Çevremde, o kadar çok öykü-dram var ki… Bir dakika önce, koltuk değneğiyle zor yürüyen ve bir elini de kullanamayan bir dilenci geldi. Birşeyler söyledi. Ben zaten onu görünce, yüreğim parçalandı. Dilencilere para vermem çoğunlukla. Ama o adam, başka bir çıkış bulamamış demek ki. Çıkarıp, bir bozuk para verdim. Yine bir sürü şey söyledi. Anlamadım, çünkü dinlemek istemedim.
Her zaman, halime şükretmişimdir. Az önce, ne kadar haklı olduğumu, bir kez daha anladım. Ben, çok şanslı ve mutluyum. En azından, düşünsel yönden üreticiyim. Bir işte de çalışabiliyorum. Harika bir şey bu. Hayatın kalbine, sonsuz sevgiler.
Nilgün ACAR 27. 05. 2010 ALANYA-SOKAK