Aylar önce bir gün ben hayallerimin güzellikli düşünsel tanımlarında kendimle düşünürken, düşünme sırasında ebedi “sevda” tanımının o en hararetli anında ilkbaharı hayalleşmiştim. Sanki kendi tepkimi öğrenmek içindi. Kim bilir... Düşünsel güdülerim bana açıkça sormamıştı ama ben beklemenin kısa bir sessizliğinden sonra aynada gözlerime bakarak, ben senin yanında olduğum her saniye, her an ilkbaharımsın demiştim“Sevda”m

Bu cümleyle ebedi “sevda”yı bulacağımı haykırıyordum, yüreğimin atışlarına karışan sessiz bir çığlıkla. Neden bilmem ama bu ebedi “sevda” gözlerimle bakışlarımla davranışlarımla sevgimle anlatmaya çalışıyorken kelimelere dökemedim bir türlü.. Büyünün bozulmasından korktum belki de. Ebedi “sevda” yı buldum mu? Kendimde? Sorgulayıp yargılamıyorum kendimi. Bir hesaplaşma da değil bu, bu sorunun cevabını verip vermemekte özgürüm. Karar benim. Paylaşmak istersem kendimle işte ben buradayım.. Şimdi; aramıza giren çaresiz uzaklıktan beri her düşüncemde bu cümlenin yer aldığını beynime kazıdığımı biliyorum. Neden mi? Ebedi “sevda” nın ucunda ilkbahar vardır da ondan. Ama ben bu ebedi “sevda” ile ilkbahar getirilerindeki güzellikleri kendimde bulamadım dersem solacaktır bu gönül bir gül gibi… Arkasına bakmadan çekip gidecektir belki de, haklı olarak. Kim bilir.. Ama bu sözü olduğu gibi kendime söylerken “sevda”m beni terk etmedikçe biliyorum ki bende “sevda”mı bırakmayacağım. Çünkü bazen “sevda” ne gurur dinler ne de şuur. Bir özlemli olarak iyi bilirim ki bu duyguya yüreğimin kapılarını sonuna kadar açabilirsem ebedi “sevda” yı hissedebilirim işte o zaman. Şu anda her ne kadar savaşsam da yokluğunla, kalbimin kapılarını sana, sadece sana sonuna kadar açtım usulca, korkusuzca.. Kendimi sana verdim sınırsızca.. “Sevda”nın büyülü atmosferinde sana olan “sevda” mı düşlerle bırakacağım “sevda”nın kollarına..

Kimseler ama kimseler “sevda”lanamaz sana benim “sevda”landığım kadar “sevda”. Ben bu kadar çok mu “sevda”lanıyorum sana? Duymak bilmek ister misin; tüm okyanusların büyüklüğü ve dünyalar kadar desem. Evet, yanlış duymadın bu ne ki? En yüksek dağlar bile tepe kalır “sevda”mın yanında. Gökyüzündeki en parlak yıldızın sana olan “sevda” mın simgesi olduğunu düşündün mü hiç? Sen öyle bir şeysin ki; aşkım, fırtınam, özlemim, çaresizliğim, yıldızımsın ve en önemlisi sensin “sevda”m. Bir ressamım düşüncelerini tuvale gölgelemesi, bir müzisyenin yüreğinden aldığı güçle hissettiklerini notalara, melodilere dökebilmesi gibi bir şey seni kalbimde taşımak ve sana “sevda”lanmak. Bir gün geleceksin değil mi? “Sevda”m. Düşlerimde büyüttüğüm eşsiz “sevda”… Bir gün geleceksin değil mi?...

Bedri Demirpençe