Başımın altındaki yastık anladı acımı.
Masa,sandalye,sehpa anladı.
Sağır duvarlar biliyor ki ben yokum.
Yalnızlığım eskitti beni.
Çıkışsız düşler içinde çaresizim.
Başımdaki bu ağrı yeyip içtiklerimden değil... Gelip gittiklerimden değil bu vakitsiz yorgunluk…
Kitaplar da uzaklaştı benden.
Kalem,zihnimdeki bulanıklığı affetmeyip çekti restini bir kuşluk vaktinde ansızın.
Tükendim…
Gecelere küsmeliyim artık.
Bütün bir gençliğimi yok yere tüketen gecelere elveda demeliyim.
Şu anda kanadım kırıksa... Uçamıyorsam onun yüzünden...
Gözlerim içine çökmüş,etrafı kırış kırışsa ve çoğalmışsa alnımdaki çizgiler... Onun yüzünden.
Ağlıyorsam... İnliyorsam... Feryadım gökleri tutuyor,duvarları yumrukluyorsam..
Hep onun yüzünden…
Gecelerimle artık mutlu değilim.
Onsuz yaşamak istiyorum.
Öyleyse gündüzler tutmalı elimden değil mi?
Beni bekleyen korkunç bir yokluk var önümde.
Nokta koymam için erken değil mi?
Biliyorum,ne söylediğimi kendim de bilmiyorum.
Tüm kaybolanlar gibi kaybettim kendimi.
Arayışlarım boşuna.
Oysa böyle mi olmalıydı?...

Ahmet KÖKEN