O gün...Dağın,taşın,canlı-cansız her şeyin,herkesin kadere başkaldırdığı,dünyanın hummalıymışçasına sarsıldığı,Türk’ün gelmiş geçmiş en büyük yasını tuttuğu gün...
O gün senin son nefes alışlarını dinleyen,madden varlığına şahitlik eden son gün...
O gün seni bizlerden koparan,bir evladı anasndan alırmış gibi seni zalimcesine alan gün...
Kimsin sen?Türkoğlu’nun seni böylesine coşkulu sevmesi için ne yaptın?Ne yaptın da adnın telaffuz edildiği her an bu Türk insanının yüreği yerinden çıkacakmışçasına çarpıyor?
Sen Ata’m!Sen müebbete mahkum edilmiş,karanlık bir zindana hapsolmuş,umutsuzluğun esiri Türk’e umut ışıklarını aşılayan insansın!Sen ki Türk’ün içinde uyuyan bihaber aslanı uyandıransın.
Hayata gözlerini yumduğun gün,Türk’ün seni ondan alan güne lanetler yağdırdığı an,Türk,düşündü Ata’m.Düşündü ki seni ebediyete taşımanın tek yolu senin gibi olmaktan geçer.Ve o kıyamet gününden bu yana Türk,izinde olmaya ant içti.
Ata’m hakkın ödenmez.Karanlığın ortasında büyük zorluklarla yaktığın meşale elimizde.Yaptığın her şey ve söylediğin her söz yolumuza rehber.Ve biz, bu yolda, senin gibi kararlı adımlarla yürüyeceğiz.Ta ki senin belirttiğin büyük amaca ulaşana dek...
Sen Mustafa Kemal!Sen, Türk’ün içindeki vatan sevgisini körükleyen büyük lider!İçin rahat olsun.Bu ülke böyle gençlerle daha nice yüzyıllara gider...