Geçen gün biraz kendimi aşayım dedim ve öylen gibi evimin karşısındaki durağa gittim.
On dakika sonra otobüs geldi bindim.
Yarım saat süren yolculuk pek hoşuma gitti, çocuklar kadar sevinçli ve özgür hissetim kendimi.
Önce sahildeki çay bahçelerin birinde, balık ekmek yedim pekte lezzetliydi, ardından çay ve sigara keyfi yapıp, martıları seyrettim.
Deniz muhteşemdi iyot kokusunu çektim içime, hayat ne güzel mutluydum.
Gelmişken çarşıyı dolaşayım dedim, demez olaydım ne kalabalık böyle! bunaldım.
Mağazaların isimleri hep İngilizce idi şaşırdım.
Karşıdan gelen bir genç, yanımdaki kıza seslendi. Helo dairlin nasılsın.
Aaa ben amerikayamı ışınlandım yoksa rüyamı görüyorum nedir.
Tekrar mağazaların isimlerine baktım aynı yabancı dildi
Dayanamadım yanımdaki genç kıza sordum, biz nerdeyiz?
Cevap Türkçeydi: Bahariye
Oh rahatladım yurdumdaymışım çok şükür dedim.
Kız katıla, katıla güldü, tabi bende acı, acı güldüm, kendime değil ülkemi bu hale getirenlere idi gülüşüm.
Avrupa birliğine girmek için yapılanlar çarşı gezme hevesimi bitirdi.
Sahile döndüm, bankların birine oturup martılarla dertleştim.
Onlarda şikâyetçiydi, yerlerinde duramayıp etrafımda dönüp durdular.
Çok yormuştu beni yolculuğum ve gördüklerim , otobüse binip evime dönerken üzgündüm.
Durak Allahtan hemen sitenin önündeydi indim, giriş kapısında dengemi,
kaybettim sağa doru sekip durdum düştüm.
Bizim çocuklar yani güvenlik görevlileri koşup kaldırdılar beni hemen,
bir sandalyeye oturtup su verdiler.
Bir süre dinlenince evime gitmek için kalktım, çocuklarımdan biri koluma girdi,
Seni eve kadar götüreyim anne kapını açayım eve gir böyle yalnız bırakmam dedi.
İtirazlarıma rağmen dediğini yaptı çıkarken bir sıkıntın olursa telefon et hemen geliriz dedi.
Mutlu ve yorgun evimdeyim yok dışarıya çıkmak benim harcım değilmiş.
Evim, balkonum, muhitim, sevenlerimle ben meğer ne kadar şanslıymışım.

Ceynan

2007-09-06
Z_Evler