hayatimin gecen yillarina donup baktigimda gercekten yasami ruhumda hissettigim gunlerin sayisinin cok az oldugunu goruyorum.bize ogretildigi sekilde yasamaya ve bizden beklenenleri yapmaya calisirken cogu zaman farkinda olmuyoruz yasadigimiz hayatin.kendimize donup baktigimizda hayata gelis nedenimizi sorgulayip sorgulamadigimizi bile dusunuyorum.ben uc cocuk sahibi bir anne olarak cocuklarimi bu dunyaya neden getirdigimi zaman zaman kendime soruyorum.onlar yasama gelmeyi istediler mi gercekten.hayatini istedigi sekilde yasayabilen kac insan var bu dunyada.yasamin anlamini dusunen kac insan var.hayatin gunluk rutini arasinda kostururken kendini ve yasadigi hayati dusunen kac insan var.gerceklestirmek istedigi hayallerini hayatin tozlu raflarina kaldirip unutmak zorunda olan insanlar varmi?sorular sormadan ve cevaplar aramadan hergunu ayni yasayip ve hic yasamamis olan insanlarda var.hayat sadece nefes almak degil, duygularina ve kalbine donup bakabilmek birazda.ne istiyorum, hayattan neler bekliyorum ve nasil mutlu olabilirim diye sorabilmek kendine.her dogan yeni gunle hayata yeniden dogabilmek, yaptigi hatalarini kabul etmek,sevgiyle bakabilmek her seye.insan olmak yureginde sevgi ve umuta yer vermek demek.insan olmak hayati paylasabilmek demek.gercekten yasamak sevgi ve paylasmayi hayatimizin her anina dagitabilmek demek.ben boyle dusunuyorum, ya sizler?