Kemal Sunal’ın hüzünlü müzik perdeleri ardındaki mizacını yakalamak üzere bir melodi tutturmuşsunuzdur. Hep aynı ses çalar kulaklarınızda, duramadan geri sararsınız kaseti. Durgun bir hüzün müziğinin ardından adrenalin yüklenir de, heyecana yaklaştıkça davullar da karışır araya ve duymak istediğinizin dışındaki başka bir ses karşılayınca sizi; tekrar başa alırsınız kaseti, filmleriyle oynarsınız, parmaklarınız yorulsa da duymak, görmek istediğiniz şey için monoton tekrarınıza sarılırsınız. Hiçbir zaman yormaz sizi bilhassa klasikler; tekrarlandıkça yaşar, bir defalık değil her defasında ilk günkünden daha çok bağlar sizi. Farkı da budur zaten, diğerlerinden.

İç hücrelerinize yapışan bir flüt sesi, ardı sıra enstrümanlar da dizilince, alır götürür sizi. Nereye olduğunu düşünmeden, sürüklenirsiniz. Ve klasiğin ortasında bir pire çıkagelir, o cırtlak sesiyle bozar tüm ihtişamı. Artık kayıp mizaçlara mı ağlarsınız, çıkagelen çekirgelerin sabırsızlığına mı, size kalmış. O, olsaydı dersiniz, sebepsiz gülseydi yine, ne çok şey anlatırdı bir tebessümde. Kaldırıp başını Şaban’ları oynasaydı. Haksızlığa uğrayanlara dil kalsaydı. Nerede bir yolsuzluk; cahilliğiyle, şansıyla, son buldursaydı. Gerçek çözümler değilse de bulduğu, halkı bir nebze olsun rahatlatsaydı. Saliko olsaydı, Şaban kalsaydı, Kemal duruşuyla saygınlığını koruyorken hâlâ, nasıl yokluklar arasına itebiliriz ki? O bir klasikti ve tekrar başa sardığımız eserlerinin arasından diriliyor… Onun yerini dolduramıyor hiçbir mizaç, hiç kimse; kalıbına onun kadar sığıp, yakışmıyor. Saflığıyla vurduğu tokatlarda bile, kahkaha ile cevap verdiriyor kendisine.

Kemal Sunal, ayrılışından bunca zaman geçmesine rağmen, şaka yapıyor gibi, çıkıp gelecekmiş gibi… Ölüm sahnelerinde hayranlarını duygulandırıp, her defasında bir yol bulan, mezardan bile çıkan, düşmanlarından kurtulduğu sahnelerde; onun insan olduğunu unutup, melek olduğuna inanmamak içten bile değil.

Halime Kılıç
20 May. 10
Çarşamba