Yüreğime tebriklerimle :)

Yavaş yavaş geçecekti , az kaldı derken o an geldi.

Ama tabiki gelene kadar neler oldu bilmek hakkınız :)


Bir telaş mıydı yoksa heyecan’nın sardığı bir düğüm mü pek çözemiyor, yıllarca kaçtığım bu gerçeğin üzerine gitmeye karar vermiştim. Geri adım atmayacak kadar cesur , yolunu çevirmeyecek kadar yürekliydim .

Ben beni bildim bileli içimdekileri satırlara dökerim.Kendime bile itiraf edemezken o duygu yoğuluğunu yazmaktan hiç vazgeçmezdim.Her söz kalemimin ucuna gelir ordan yerini alırdı. Gözlerim de umut , yarınlar adına hayallerim hiç eksik kalmazdı. Ne kadar hüzün baş tacım olsa da şiirlerimde arada mutluluğun ve aşkın en tatlı halini hayal eder düşürürdüm beyaz dünyama. Beyaz dünyam diyorum çünkü ; içinde gerçeğin barınmadığı tamamen hayallerden ibaret sanal bir dört duvar kurdum kendime.Neyse;

Şiir diyince her şey olduğu yerde kalıyordu. Yazmasına yazıyordum ama bir şeyler eksikti.Neden bunu dile getiremiyordum peki ve neden bu soru işaretleri. Evet bir itirafta bulunuyordum sanırım. O kadar duygu yoğunluğu ile satırları canlandıran Gizemli Yürek sesini duyuramıyordu.Bu bir hak mıydı ? yoksa kendi eksiğim mi? Cevabı belli olan bir soru ile ne kadar daha kavga edecektim. Daha da etmedim , bir sebep gerekiyordu ve o sebep kapımı çalmıştı.

Evet ; çalıştığım şirketten bir mail gelir. Aynen şöyle yazıyordu. "İçimizdeki Yetenekler " adı altında bir yarışma düzenliyoruz , cesaretli ve yeteneğine güvenen herkesi bekliyoruz. Gözlerimde bir ışık belirdi ve dedim ki evet bu ilk adım ve bir yerden başlamak lazım.İlk sıralarda ismimi görmek gururlandırıyordu ama bir yandan da heyecanın dizlerimin bağını çözdüğünü görmek hoşuma gitmiyordu.Hayatım boyunca bu kadar kendime teselli verdiğimi hatırlamıyorum :)

Zaman ilerliyor aylar önce bilgilendirilen yarışmaya günler kalıyordu. Prova ve eleme günleri belli oldu ve yüreğimde kıpırtılar hızlanmaya başladı. İşin garip yanı o kadar şiirin içinde halâ okuyacak şiire karar veremiyordum. Arkadaş ortamından destek almaya çalışıyor bir an önce bu belirsizlikten kurtulmak istiyordum. Kolay değildi ve her biri ayrı fikirlerde bulunuyor kafamın karışmasına sebep oluyordu. Bu bir ilkti ve nasıl bir seçim yapmam gerektiği konusunda hiç bir deneyime sahip değildim.İşi bilen birinden yardım aldım. Sanat ile uğraşan eniştemden şiirlerin seçimi konusunda gerekli desteği alarak o güne hazırlık adına ilk adımı atıyordum.

Gün gelip çatmıştı 9 mayıs prova 10 mayıs yarışma .


Evimden Maslak’taki çalışma sahasına saatlerce süren yolculuktan sonra mutluluğunu yaşıyordum. Müzik sesine doğru ilerliyor daha önce hiç tanımadığım insanların çığlıklarını ve kahkahalarını duyuyordum. Evet dedim kendi kendime burda olman gerekiyordu ve oldun. Çok sıcak bir ortamdı, selamlaşmalar ve sohbetten sonra tek tek çıkıyorlardı arkadaşlar hünerlerini sergilemeye. Karşımızda koca bir orkestra ve buğulu sesler. Benim gibi şiir okuyacak iki arkadaş daha vardı ve rakiplerime baktığım zaman vay be diyordum.Gerçekten içimizde ne cevherler barınıyormuş da haberimiz yok.Ki benim gibi aynı düşüncedeydi bu organizasyonu planlayan arkadaşlar.

İki guruba ayrılan yarışmada ilk guruptayım ve o yetmiyor üçüncü sıraya ismimi yazmışlar.Neyse başa gelen çekilecek deyip final gününe adım adım ilerliyordum. Gece uyuyamıyor heyecandan tarifi olmayan bir kimliğe bürünüyordum. Saatler öncesinde yerine ulaşmış kendime sıcak bir çay ısmarlamıştım çoktan. Tek tek dökülmeye başlıyordu arkadaşlar. Çoğunlukla şarkı söylüyordu yarışmacılar ve jürinin işi gerçekten zordu. Gitarını alıp gelen Sedat , Funda Ararı aratmayan sesiyle Kadriye , kendi şarkısı ile bize karışan Hanzade , hicran , serdar, mehmet , hakan , anıl , seçil , mehmet ve hale.

Daha önce hiç görmediğim bir gösteri ile katılan Hale arkadaşımı ayakta alkışladım bana göre çok başarılıydı.POI gözlerimizde bayram heyecanı uyandırdı diyebilirim. Ruhum dinlendi ve büyük zevk alarak izledim. POI bir ipin ucunda ışıklı topu olan ve ellerini kullanarak müzik eşliğinde karanlık bir sahnede resim çizen insanların dansıymış.Harikaydı..

Neyse; birbirimizi teselli ettik ve artık sahneye çıkmamız gerekiyordu. O sahnenin tozunu yutmak benim tek hedefimdi. Çıkıp ben bunu da yapabilirimi ıspatlamak tek amacımdı ve başardım. Tek sorun vardı heyecandan şiirin sözlerini unutmuştum ama neyse ki kendime bir kopya getirmişti.Çağırıldığımda hadi Bismillah deyip koyuldum yola.İlk soru şuydu. Heyecanlı mısın ? cevap evet onu yenmeye geldim dedim ve bir kahkaha koptu salonda :)

Arkada müzik başladı ben elimde mikrofon " dünden yarına ömür " (yara3 ) adlı sosyal içerikli şiirimle sus kalmış dudaklarıma emri verdim. Yaşadım ve yaşattım bunu hissetirdiler bana. Bambaşka biri olmuştum orda. Sözlerini unuttuğum şiiri kopyasından destek alarak okudum ve o alkış seslerini duydum. Bütün gözler bana bakıyordu ve beğeni bakışlarından belli oluyordu. Jürinin yorumları karşısında bir adım daha ileri gittiğimi hissettim. Herşeyin çok güzel olduğunu tek sorunun kağıda bakıp okumamın olduğunu söylediler. Yapacak bir şey yoktu . İlk tecrube ve ilk yorumlar yüzümde tebessüme sebep oldu.


Amacıma ulaşmıştım artık ve yarınlarda daha farklı şeyler beni bekliyordu. Tek tek bütün arkadaşları izledim ve jüri yorumlarını dinledim. Yetenekler keşfedilmiş ilki düzenlenen bu yarışmanın birinci etabı bitmişti. Haftaya ikindi grup ve final.

Kaçıncı sırada olduğum değil neyi başardığımdı benim için önemli olan.Ve ben hayatımda olması gereken bir cesarete imza atmıştım.
Şu saatten sonra kimse de tutamaz artık beni :)


Seneye iddalı bir şekilde tekrar orda olacağım. Acemiliğimden dolayı bu seferlik jüri gibi bende kendimi eledim.


Aramızda kalsın , otuzaltı kişilik listeden otuz bir kişi katılmış ve ben yirmidört ’üncü sıradaki yerimi almışım. :)

Sizlerle paylaşmak istedim.

Şahit olduğunuz için de teşekkür ederim.

sevgilerimle :)

Gizemli eMİNE