Doyasıya tanımıyordum seni... Varlığından haberim olmadığı gibi, gözlerine bakmanın tadını da bilmiyordum... Aklıma takılmıyordun uzun kış geceleri... Gözlerinin aşkıyla yanmıyor, tutuşmuyordum... Yokluğun bilinmezlikti... Acısı tahmin edilemeyen bir ölüm gibiydi...

Seni tanımak; yeni doğmuş bir bebeğin hiç bilmediğim cennet kokusunu içime çekmek kadar ilk ve heyecan vericiydi... Seninle kurulan hayaller sokaklarda oynadığım oyunlar kadar eğlenceli ve özeldi... Hani sıkılmadan tekrar tekrar oynadığım...

Varlığını bilmek... Yokluğunu hayal dahi edememekti... Geçmişe dönüp, "ben onsuz nasıldım" sorusunu sormaktı... Gidişin komşumun çatısına uçan topum gibiydi... Ulaşılmazdı... Yerini bilsem de asla cesaret edipte gidemeyeceğim kadar yüksekti...

İnsan olmanın en güzel yanıydı herhalde zamanla her şeye alışmak... Artık hiç var olmamışsın gibiydi... Sanki ben kurmamıştım onca hayali... Onca gözyaşını ben dökmemişim, penceremden saatlerce komşunun çatısını gözlememişim gibiydi...

Ne zaman ki bana uygun olanı bulmuştum, cesaretimi de kazanmıştım... Artık büyümüştüm... Komşunun çatısına gittim... Hatırladığım gibi değildin... Her şey gibi değişmiştin... Keşke dedim kendi kendime... İçimdeki kadar güzel kalabilseydin...