Denize uzun uzun baktı.Gözlerindeki mavi, denizin mavisiyle buluşmuştu.Ya deniz boğulacaktı o deniz gözlerinde , ya da gözlerindeki mavilik denizin mavisinde.Derin derin düşündü. Her dalgada biraz daha kabardı yüreği. Gemi hareket ettikten sonra gözleri daha da boş bakmaya başladı.Her zaman sımsıcak bakan gözleri, şimdi dalgın,umutsuz ve boş bakıyordu.Bu dalgınlığın ardında ne fırtınalar vardı. Ve bu fırtına denizin dalgalarında buluyordu adamı.Denizde görülen her dalga hayatından bir kesit canlandırıyordu gözlerinde.Adam baktı…Baktı…Sonra bir sesle irkildi.Telefonuna gelen mesajı okudu.Yüzünde bir tebessüm oluştu.”Seni seviyorum ve çok özledim.”yazan mesaja ben de diyemedi.Neydi ellerini tutan,yüreğini bastıran bilemedi.Denizde aradı cevabı.Deniz gözleriyle bol bol konuştu denizle.Cevabı bulmuş olmalı ki silkindi kendine geldi.Cüzdanını çıkardı ve içinden bir fotoğraf aldı eline.Sevecen baktı fotoğrafa, heyecanlı baktı , aşkla baktı, sonra bir bakış da nefretle.Son bir kez baktıktan sonra resmi öptü.Uzun uzun öptü ve resmi denize bıraktı.Bu bırakış sıradan değildi.Adam resimle birlikte içinde hapsettiği sevgiyi de azad etti.Özgürlüğe bıraktı.O gözlerine bakılarak verilen güzel gülümsemeyi fotoğrafla birlikte denizin ciddiyetine ,soğukluğuna ve maviliğine bıraktı. Telefonunu çıkardı ve mesajı cevapladı.”Ben de seni bir tanem.”
Bir kalbe iki kalp girerse eğer.dolar gözler.Yürek hissizleşir.Ağlayamaz bile.Ya salıvereceksin bir tanesini,bırakacaksın maviliklere.Ya da açmayacaksın kalbinin kapılarını sevdiğinden başka bir yalan sevgiye.