Ben ölürüm iki kişi kaybeder.
Ben dünyayı kaybederim de gıkım çıkmaz yatarken.
Çocuklarım bir dünya arkadaşım dostum kalmıştır geride. Malım mülküm nefesim ışıltılı gözlerim. Hele koskoca İstanbul seni bile kaybederim. Ben ölürsem iki kişi kaybeder.
Ben cıgara paketime uzanamam artık. Çakmağın şavkı vurmaz gözlerime. Kehribar renkli çayımı. Paşabahçe bardağımın ince belini, bütün sıkıntılarımı ateşlercesine yaktığım semaverimi kaybederim .Oysa Gıkım çıkmaz.
Ben ölürsem iki kişi kaybeder
Ben şiiri bırakırım gerimde her fırsatta omzuna yaslanıp ağladığım. Serbest vezin yazılarım heder olur. Parklarda cıvıl cıvıl çocukları kaybederim. Ağaçlarda yeşil’i denizde mavi yi yüreğime benzettiğim dağları kaybederim. Gıkım çıkmaz.
Ben ölürsem iki kişi kaybeder Çalan telefonum açılmaz arayanımı kaybederim. Seccadem kayıp gider elimden kıblemi kaybederim. Artık affa sığınamam tövbelerim kaybolur. Saatimi takvimimi namazımı Haccımı kaybederim. Kul olma hakkım biter. Gıkım çıkmaz. Ben ölürsem iki kişi kaybeder.
Annem doğurduklarından sadece birini. Ben annemi kaybederim. Öksüz kalırım gıkım çıkmaz tenimin sıcağını kaybederim.Yüreğimden merhamet uçup gider ellerimden sevginin tüm sıcaklığı, buz keserim kimse öpmez yanağımı öpülecek binlerce alın Yüz binlerce el kaybederim.
Ben ölürüm biri daha kaybeder. Binlerce tespih tanesinden biri düşer ellerinden. Bilirim ayıp olmasın diye bakınır nafile feryat eder. Ben ömrümü kaybederim plazma tv’im gider sevgili çoraplarım. Dükkânımın anahtarı küçük tüpüm şerefli yorgunluğum ev sıcağım gider.Yolumu kaybederim. Kapısından bir daha giremem evimin çocuklarım baba demez Babam dı der.Bükülmez dudaklarım.Gözyaşımı kaybederim. Kuytularda sıcacık buselerle yüzümü yalayan o rahmet sağanağını kaybederim gıkım çıkmaz. Siz neden ağlarsınız kesin şu zırlamayı. Sevgi ve selam. Adnan yeğin