Amanın ne de güzel bir kız.

Bukle bukle kumral saçları belinde. Ela gözlerine sürme çekmiş, allı yeşilli mor elbisesinde geçiyor bir afet.

Kim bu? Nerden geldi acep diyor, herkeste bir merak uyanıyor.Uzaktan takip ediyorlar bu gizemli kızı.Kız mezarlığın içinde durup, bir kitap çıkarıyor çantasından ve başlıyor okumaya.Kah konuşuyor, kah ağlıyor, kah kapanıyor mezarda yatanın kucağına.Bir zaman sonra, köyden iki kadın gidiyorlar yanına ve onu alıp mezarlığın dışında.:

----Gel kızım, de hele sen kimsin, kimlerdensin?

Kız ağlamaktan iyice bitâp düşmüş, kan çanağına dönmüş gözleriyle insanları süzüyor.Biraz su içtikten sonra başlıyor anlatmaya.

---Ben Ayşe ile Yakub/un kızıyım .Adım Esma.

Bundan 18 yıl evvel annem ben küçükken vefat etmiş ,babam annemle beraber yaşanan hatıraların ızdırabıyla şehre göç kararı almış.

Şehre gidince bir dost yardımıyla zar zor bir fabrikada iş bulmuş

Yıllarca fabrikada çalışırken, dürüstlüğü ve mütevazi kişiliğiyle etrafındaki dostlarının ve patronlarının sevgilerini ve güvenlerini, çalışkanlığı ve dürüstlüğü ile kazanmış ve fabrikaya ortak olmuş daha sonrada başka bir hanımla evlenmişti.

Ben biliyordum onun öz annem olmadığını ama yinede bana öz kızı gibi baktı ve beni büyüttü ama ben yinede beni dokuz ay karnında taşıyan emziren kadını, hep ziyaret etmeyi düşündüm ve onun için burdayım.

Onun kokusunu duymak ve huzur bulmak için geldim.Şimdi burda annemin yürüdüğü yollarda adımlamak ve çektiği bu havayı teneffüs etmek bana inanılmaz hüzünle karışık buruk bir haz verdi.

Okuduğum kitaplarda çizdiğim resimlerde hep annem var.Onu bir kez olsun görmek için neler vermezdim.Bütün arkadaşlarımın anneleri gibi dizine uzansam ,elleri saçlarımda nefesi yanaklarımı öpse, kızım dese, canım dese, ama işte gelin görün ki, ben bunların özlemiyle büyüdüm.

Babamın anlattığına göre ben anneme benzermişim.Ama annem daha güzelmiş sıcacık,sevgi dolu ,içtenmiş bakışları duru bir su gibiymiş konuşması, kimseyi kırmaz, üzmezmiş kelamları.

Annem benim annem, canım annem, gül annem, cennet kokuları kokulu annem ...Tekrardan ağlamaya başladı genç kız belliydi yarası çok tazeydi ama elden ne gelirdi ki.

Demek ki ,Yaradan herkesten çok sevmişti .İyi insanlar çabuk göçerlermiş.Genç kızı, teselli etmeye avutmaya çalışıyorlardı ama nafile .Biraz dere kenarında yürüdüler hep beraber annesinin arkadaşıymış bir kadın adı da Cemile o anlattı biraz annesini, onun da aynı yaşta kızı vardı ,Gül diye. dedi ki :

------Kal bu gece misafirim ol ,Belki annen gibi olmaz ama yinede sana annen gibi sıcak sarılıp uyuturum koynumda ne dersin.

Kabul etti ,Esma ve o akşam annesinin arkadaşı ,Cemile ablanın koynunda ,annesinin özlemini ve kokusunu bir nebze olsun cemile hanımın anlattıklarıyla, yaşadıkları o güzel hatıralarla, hayale daldı.

Acaba annesi de böyle içten ve sıcak mı olurdu.Evet kesin öyle olurdu ve öylece annesi gibi düşünerek ilk defa gözlerinde mutluluk gözyaşlarıyla uyudu.