Tatlı bir meltem esintisiydi seninkisi.Hiç canım yanmadı inan,hayatımın en özel sancılarını verdin bana.Ben seni kucağıma aldığım o ilk anda doğdum.Bütün masumiyetinle arıttın beni.Geçmişe dair tüm kırılmışlıklarımı,tüm günahlarımı ve tüm pervasızlıklarımı yok ettim o saniyede.
Dünyanın tüm nimetlerini sunsalar,haşa cenneti bağışlasalar bana vız gelir dedim.Seni ilk kokladığımda...evlat.Seninle nefes aldım,sabırla seni bekledim ve muhteşemim,uğur böceğim şimdi kollarımda.O minicik beden nasıl da muhtaç bana!Ne de ürkek bakıyorsun ama bir o kadar da sıcak.Kadife tenin huzur veriyor bana.
Şimdi sıra sen de küçük öğretmenim,bana anne olmayı öğret!Şefkatle sarabilmeyi,sabrı öğret...Ben şimdiden hayaller kuruyorum yarınlar için.Daha çıkmamış dişlerini sayıyorum,adımlarını atıyorum,beraberce şarkılar söylüyoruz,canım oğlum.Dilerim nice hayalleri beraber gerçekleştireceğiz sen ve babanla...
Evet 16 Ekim 2005’te yaşadığım duygularımdı bunlar...oğlumun anı defterinden aktarımlarım.Dişlerini saydık çıktılar,adımlarını da attın şimdi koşuyorsun bile.Hatta kemanımın yayı hep elinde,şarkılar da söylüyorsun...Zaman akıp gidiyor ve sen oğlum ne çabuk büyüyorsun?Seni seviyorum diye sarılışın bir ömre bedel.Hangi kariyer ya da banka hesabı ertelemeli anne olmayı?
Ben seninle doğdum oğlum...seninle yenilendim.Doğum günüm diye benim seni araramamı sakın bekleme.Önce sen beni ara e mi?Ben bu gün doğdum oğlum...iyi ki doğdun oğlum...