Biliyor musun anneciğim, bugün anneler günü ve benim sana çok ihtiyacım var. Burnumda tüttün, seninle konuşmayı dertleşmeyi çok özledim ben. Şu an yanımda olmanı öyle çok isterdim ki, bunu kelimelere dökmemim imkânı yok. Sen gittiğinden beri, düşlerimde göğe yükselip yıldızları toplayamıyorum. Yavru ceylan gibi sekerek kucağına zıplayamıyorum.

Ah annem ah! Hiç kimse sen değil, senin gibi yâr değil. Senden sonra kimse senin gibi okşamadı saçlarımı biliyor musun? Ne çok konuşur dertleşirdik, ne çok şey paylaşırdık seninle. Sen benim gözümde ulu bir çınardın hep. Kökleri derin, gölgesi serin…

Gölgene sığınmayı öyle çok severdim ki, anlatamam. Şimdi sen yoksun, ne gölgen, ne sevgin… İçim bomboş. Boş bir çuval gibiyim. Hızlı bir rüzgâr çıksa, alıp götürecek. Kim tutar beni, kime sığınırım? Sen de yoksun. Ağlamak istiyorum. Neden ağladığımı da bilmiyorum.

Kaybolmak istiyorum. Dalgalar üzerindeki beyaz bir köpük gibi. Issız bir sahilde son bulmak, yok olmak istiyorum. Bazen sana babamı sorardım. Nasıl biriydi? Kime benzerdi? Beni sever miydi, diye? Özellikle sona saklardım sevgi sözcüklerimi, O’nu daha çok sevdiğimi sanmanı, kıskanmanı istemezdim hiç. Zaten senin sevginin üstüne sevgi tatmadım ki ben.

Başını yere eğer, gözlerini sabit bir noktaya dikerdin. Bilirdim o an, sen de özlüyordun babamı. Âşıktın O’na. Sen O’na doyamadan, gitmişti babacığım dünyadan. Söyle anne söyle! Ben ne yapayım? Sen O’nun yokluğuna dayanamazken, ben ikinize birden nasıl dayanayım? Şu an çınarım yok! Kurudu! Gölgesiz ve korumasızım. Kimlerle dertleşip konuşayım, kime sığınayım? Ruhun Şad, mekânın Cennet olsun anacağım. Seni seviyorum. Ben bu sevgi sözcüğünü sana hep söylerdim. Hem de dolu dolu… İşte bunun için pişman değilim. İyi ki sağlığında sana, seni sevdiğimi söyleyebilmişim. Söyleyemeseydim, şu an ne durumda olurdum acaba?



Emine/ Manisa/03/05/2010