İnsanın duyguları çeşitlidir. İnsanın yapısı da çeşitlidir. Kaç milyon insan yaşıyor, yeryüzünde? 2010 itibarı ile yaklaşık 6.805.000.000 deniyor. Düşünün; onca insan ve onca farklı karakter. Kim kime neyin doğru, neyin yanlış olduğunu söyleyebilir ki? Kim Ben için;” Evet” der? Ya da kim Sen için; “Hayır” diyebilir?

Her ne kadar aynı olsak da yaradılışımızda, neticede, hepimiz farklı insanlarız. Sadece cinsiyetlerimiz değil, bizi ayıran. Karakterlerimiz. Farklı olan; karakterlerimiz.

Kendimizi düşündüğümüz zaman, pek çok güzel madde sıralayabiliriz. Yanı sıra pek çok da olumsuzluk sayabiliriz.

Öfke…

Çoğu zaman kendine hakim olsa da insan, en ummadığı anda, olamayabilir. Dizginleyemeyebilir. Böyle durumlarda; kırıcıdır, yıkıcıdır, yok edicidir. Düşünmez, kurgulamaz; sonrasını. Sadece yaşar; öfkesini.

Dil, kemiğinden ayrılır. Akıl, bedenden uzaklaşır. Ve kusar, insan. Ne varsa içinde. Doğru, çok uzağındadır. Yarın, bir saat, bir saniye sonrası yoktur. Amaç; öfkeyi aktarmaktır.

Hiçbir şey engel değildir, önünde. Mevki, makam, kişi. Hatta sevgi bile.

Görsel olarak en çirkin halidir, insanın. Öfkelendiği ve öfkesini dışa vurduğu an. Aynaya bir bakın, bir daha ki sefere, hak vereceksiniz. Ben burada tarif etmeyeceğim.

Sonra…Sonra, öfke diner. Ortalık sakinleşir. Kişi sakinleşir. Döner ve yaşar o anları: “ Ne dedim? Ne yaptım?” Bildiği, tanıdığı insandan çok farklı biridir, karşılaştığı. Haklı, haksız sorgulaması değildir bu. “ Ben bumuyum? “ dur. “ Bunu kendime neden yaşatıyorum? “ dur. “ Neden izin veriyorum, böyle olmama? “ dır.

Saygıdır… Kendine saygıdır.

Karşı tarafın ne olduğundan, ne hissettiğinden daha önemlidir; kendine saygısı.

Ve bir karar alır: “ Kendime bunu yaşatmayacağım, bir daha. Çünkü ben, bunu haketmeyecek kadar değerliyim, güzel bir insanım, doğruyum, iyiyim.”

Kendine verdiği sözü tuttuğu kadar artar değeri…Kendisi için.

Nereden mi biliyorum?

Sessizlik daha anlamlıdır, bazen…

Eser Akpınar
İzmir
07.05.2010